zondag 15 december 2013

Pip (Canella)



Hierbij het verhaal van onze lieve Pip (eerst Canella)
We waren het erover eens, een tweede hondje zou ons gezin compleet maken, gezellig voor onze andere hond Woody! Het liefst een hondje die het echt verdiende, een warm mandje bij ons thuis! We gingen eind september kijken bij Canella bij haar gastgezin in Haarlem. Toen ik het adoptieformulier in had gevuld hoorde ik dat iemand me al voor was geweest en ik was heel blij toen bleek dat diegene van adoptie had afgezien! Aangekomen in Haarlem was het tussen Canella (door het gastgezin omgedoopt tot Pip) liefde op het eerste gezicht!  Wat een lieverd, wat een droppie! 


Thuis nog even nagedacht en er een nachtje over geslapen (naar onze eerste hond hebben we maanden gezocht!) maar het was duidelijk; Pip zou bij ons komen wonen! Op 28 september was het zo ver, we mochten haar gaan halen! Met het hele gezin togen we weer naar Haarlem, met een riempje en wat hondenkoekjes in onze zak. De autorit ging prima en eenmaal thuis maakte Pip kennis met Woody. De eerste paar dagen ging dat wat stroef, maar na enkele dagen had Pip haar maatje gevonden in Woody. Pip heeft geen minuut geprotesteerd, ging slapen in haar bench alsof ze niet anders gewend was en was meteen hartstikke lief voor onze vier meiden. Haar karakter was en is voorbeeldig! Wat een aanwinst!
 

Het noodlot sloeg toe toen we haar nog geen twee weken hadden. Ik moest even de auto naar de garage brengen en dacht dat ik de honden wel een kwartiertje los in huis kon laten, speeltjes lagen klaar en ik vertrok. Toen ik even later thuis kwam kreeg ik de schrik van mijn leven. Overal lag bloed, het zat tegen de muren op. Pip lag zielig in de bench. Ik zag in een oogopslag dat ze een wond ik haar pootje had en heb het meteen afgebonden met een theedoek. Ondertussen de dierenarts gebeld, ik kon gelukkig snel terecht. Pip had haar poot opengehaald aan een vaasje die op tafel stond....dat lag nu gebroken op de grond. Wat was ik bang, Pip begon steeds meer te kreunen en was heel slapjes. Eenmaal bij de dierenarts aangekomen bleek ze in shock te zijn. Ze kreeg een shot pijnstillers en een infuus, eerst bijkomen en dan naar de o.k., om haar pootje te hechten. Ik moest naar huis en zou 's middags een telefoontje krijgen als ze pip hadden geopereerd. Het lange wachten begon. Rond vier uur kreeg ik de dierenarts aan de telefoon: zelf kon ze de schade niet herstellen. Er waren veel spieren en pezen doorgesneden door het glas. Ze raadde ons aan met Pip naar een orthopedisch chirurg te gaan in Amsterdam, die zou het hopelijk wel kunnen. Ik mocht Pip om acht uur 's avonds ophalen, ze mocht thuis slapen en dan de andere dag in Amsterdam weer geopereerd worden. Wat was ik blij m'n meisje weer te zien, heb de ogen uit mijn hoofd gehuild! Pip was nog helemaal groggy van de medicijnen, maar begon meteen mijn gezicht te likken en te kwispelen toen ze me zag, de band die je zo snel hebt opgebouwd is wonderbaarlijk! De volgende dag dus naar Amsterdam, gelukkig mocht ik overal bij blijven, tot ze onder narcose ging en zelfs de operatie heb ik gezien van een afstandje. Alles ging gelukkig goed, de chirurg vertelde dat er enorm veel spieren en pezen compleet door waren...de schade was groot. Hij had zijn best gedaan alles te herstellen. Toen Pip na de operatie op de uitslaapkamer kwam en nergens op reageerde, maar wel op mijn stem door zachtjes te kwispelen brak mijn hart, ik voelde me zo schuldig....
Nu begon het echte werk pas, pip kreeg een spalk om en mocht helemaal niets. Ze moest naar buiten gedragen worden voor haar behoefte, de spalk mocht niet nat worden en ze moest elke 3/4 dagen terug voor controle en verbandwissel (uiteindelijk werd dit veel vaker omdat pip graag aan haar spalk kauwde, het het was essentieel dat de spalk goed zou blijven zitten). Onze andere hond is uit logeren gegaan (spelen was uiteraard streng verboden, maar vertel dat een hond maar eens!) en Pip had een vast plekje op de bank. 

Van daaruit gaf ze aan als ze moest plassen of wilde eten of drinken. Na drie weken mocht de spalk eraf. Ze kreeg nu een steunverband, maar mocht nog steeds niks! Toen dat verband er na twee weken definitief vanaf mocht, ging de vlag uit! Langzaam mocht Pip het bewegen weer gaan opbouwen. Eerst hing haar aangedane pootje er zielig bij...maar al na enkele dagen werd het sterker en kon ze steeds meer! We zijn nu drie weken verder en ook onze andere hond is terug, Pip en hij zijn dikke maatjes! Pip loopt nog steeds wat mank, maar lijkt er helemaal geen last van te hebben, of dit helemaal herstelt, weten we niet. Maar ik ben zo trots op ons hondje! Ze heeft nooit "geklaagd", nooit een kik gegeven, was zelfs altijd blij als ze in de kliniek kwam en begroette iedereen enthousiast! Ze is zo'n kanjer, is ondanks alles helemaal zindelijk en kent de basiscommando's, is superlief voor iedereen en zoals de dierenarts voorspeld had is onze band met haar ijzersterk geworden omdat ze zo afhankelijk van ons is geweest. Pip is al mee geweest op vakantie en vond dat prima, ze maakt nergens een probleem van! Ze is gegroeid als kool en een mooie sterke dame geworden, weliswaar een beetje mank, maar dat mag de pret die we met haar hebben niet drukken! We zijn zo vreselijk blij met haar, ondanks alle ellende die ze heeft meegemaakt is ze een fantastische hond!

Mochten er mensen die een broertje of zusje van haar hebben geadopteerd dit lezen en het leuk vinden om contact te hebben over de hondjes, dat lijkt mij superleuk! Ben benieuwd hoe zij het doen en eruit zien!
Ondertussen genieten wij van deze prachtige, lieve hond! Ondanks alles zou ik het zo weer overdoen!!

Pootje van Pip en groeten van haar baasjes!