Arnolda's Dagboek - Vrijdag 12 november 2021

Arnolda's Dagboek

Vrijdag 12 november 2021

Nu even tijd om weer wat bij te “kletsen”..... want wat is het druk. We zijn officieel bevoegd om in onze omgeving honden te verzorgen, voeden, mee naar huis en de dierenarts te nemen en op te vangen.

Nou dat hebben we geweten! Of de mensen het ruiken. Binnen no time zat de opvang vol. Ca. 40 honden hebben er hun onderdak gevonden. Drie volwassenen en de rest jonge hond of pup. Het grootste deel van de roedel leeft los op het grondstuk wat we hebben moeten huren. Zes kennels zijn er gebouwd waar we honden in op kunnen vangen die aan moeten sterken of eerst gezond moeten worden alvorens zij los mogen rondlopen. Deze film laat zien hoe het er uitziet:

Zes kleine puppy’s hebben we met de vangkooi van een lunapark gehaald. De eigenaar van het park zocht contact met ons nadat iemand de pups onder botsauto’s attractie had gedumpt. Nog geen kilo zwaar, jong, bang en razendsnel. Met de hand vangen was geen optie. Dus thuis de vangkooi gehaald en naar de grill om een zak gyros te bietsen. Met een half uurtje zaten de 6 pups in de kooi en konden we naar de opvang. Daar sterken zij nu aan en worden behandeld tegen de parasieten en krijgen hun vaccinaties. 

In onze buurt is een oude vervallen camping waar veel honden leven en soms gevoerd worden. Al vrij snel nadat we hier kwamen wonen had ik deze plek ontdekt maar ik kon er niet achter komen wie verantwoordelijk was voor deze honden. De man die de honden voert en in de gaten houdt is voorzitter van de dierenwelzijnsorganisatie van het naburige dorp. Hij wilde maar wat graag hulp. Gouden bergen kunnen we niet beloven omdat het altijd draait om geld. Wonnen we de loterij, dan was het zo opgelost maar we moeten het doen met wat we hebben en krijgen.

Dus van de camping hebben we drie teefjes naar de opvang gebracht. Jonge honden waarvan wij denken dat ze zeker een kans maken op een nieuw leven in Nederland. Laura, Flora en Louiza. De eerste twee hebben we laten steriliseren. Louiza was dat al.

Sterilisatie Laura

Sterilisatie Flora

Laura is een geweldig lieve hond. Ze zorgt voor de puppy’s, speelt met ze maar leert ze ook dat ze niet over hun grenzen mogen gaan. Als we in de opvang komen staat Laura vooraan om ons te begroeten. Hier is een filmpje van Laura: 

Flora is prachtig. De dierenarts schat haar op een leeftijd van 10 maanden. Ze is nog wat onzeker. Flora geniet van kuilen graven en lekker beschut liggen. Louiza is een pretletter. Ze lacht naar ons en heeft ook haar draai gevonden in de roedel.

Op de camping had ik eerder al een hond gespot met een groot wit uitpuilend oog. Nu we de voorzitter kenden van de dierenwelzijnsorganisatie kon ik eindelijk vragen waarom er niets aan het oog was/werd gedaan. Het bekende en te verwachten antwoord: geen geld. Maar dit kan niet. Deze hond heeft al te lang pijn moeten lijden. Dus geld bij elkaar geschraapt en afspraak gepland bij de dierenarts.

Afgelopen week is King, zoals we hem hebben genoemd, geopereerd. Zijn oog moest verwijderd worden. De druk is nu van zijn zenuwen af en hopelijk geneest het goed. Hij is bij ons thuis in opvang omdat hij medicatie moet hebben. We hebben een heerlijk bed voor hem gemaakt en hij is er met geen mogelijkheid af te krijgen. Zijn staart kwispelt als ik bij hem kom en gulzig eet hij zijn maaltijden. Hij voelt zich echt een King.

Naast King zou er die dag ook nog een teefje gesteriliseerd worden. De voorzitter had hierom gevraagd. Ik kende het teefje niet maar ik was bij de dierenarts toen beide gebracht zouden worden. Ze waren al twee uur later dan afgesproken en toen ze kwamen snapte ik waarom. Aan een vangstok kronkelde de teef. Twee mannen zijn urenlang achter haar aan gerend en hebben haar geprobeerd te vangen. De sedatie die ze had gehad, deed niets door de adrenaline. Ze probeerde met alle macht los te komen uit de vangstok en was vreselijk kwaad. Ze had zichzelf verwond en bovenal zag ik dat ze in een ver stadium drachtig was. Haar pups zou zij één dezer komende dagen moeten baren. 

Noem me maar dom, een uilskuiken, het maakt me niet uit. Ik kan het gewoon niet. Een moeder die al zo ver drachtig is ga ik niet, kán ik niet opzettelijk haar pups laten aborteren.

Ik weet het; het heeft met mijzelf te maken, met mijn verleden, met het overlijden van mijn 

5-jarige dochter en vorig jaar het overlijden van mijn kleindochter.  

Steriliseren prima. Ben ik een voorstander van. Pups aborteren vlak voor de geboorte, ik kan het niet.

Dus moederhond mee naar huis. De puppy opvang is in orde gemaakt. Werpkist met rode lamp staat klaar. Moederhond heeft de naam Kim gekregen. In het begin gromde ze nog en mocht ik niet bij haar in de buurt komen. Vanmiddag nam ze een heel lekker stukje vis van mij aan. Het komt wel goed denk ik. Vannacht heeft ze voor het eerst ontspannen in de werpkist geslapen onder de warmtelamp. Ze krijgt hoogwaardige voeding en vitamines. Nu hopen dat alles goed gaat en zij in alle rust haar pups op de wereld kan zetten.

Kim is vernoemd naar de hond van een hele lieve vriendin die hier de afgelopen week was om mee te helpen. Wat heeft zij gebikkeld. Ik denk dat ze geen poep meer kan zien. Genoten heeft ze van alle honden in de opvang. Het is fantastisch als mensen willen komen om de honden te verzorgen en samen met ons een gezellige tijd te hebben. Dank lieve vriendin dat je er weer was. 

Arnolda - Agios Konstantinos

Dog Rescue Greece

P.s. We hebben heel veel video's gemaakt. Enkele plaats ik hier onder in mijn dagboek. 

Alle andere video's vindt u op het YouTube-kanaal van Dog Rescue Greece. 

*Dierenliefde kent geen grenzen*

 

Dog Rescue Greece is een door de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland erkende organisatie (UBN 6798725)

Dog Rescue Greece is erkend door de Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (EG 310381)

Dog Rescue Greece beschikt over een NVWA-transportvergunning onder nummer 322520

Dog Rescue Greece staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel (KvK 55015964)

Dog Rescue Greece is een ANBI geregistreerde stichting (RSIN 851530175)

Arnolda's Dagboek - Zaterdag 30 oktober 2021 - Santos

 

Arnolda's Dagboek

Lieve Santos,

Ik had het je zo gegund. Een fijn leven, nadat je jaren aan de ketting had gestaan en in een klein houten kistje moest schuilen en slapen. 

Je was zo happy toen we de zware ketting van je afnamen en je mee mocht in de auto.

Geschrokken zijn we over de lichamelijke toestand waarin we je vonden. Demodex, Ehrlichea, zwaar ondervoed en later bleek ook nog Leishmania in je lymfeklieren.

Je was zwak maar genoot van het spelen en rennen. Blaffen kon je niet meer. Helemaal happy met je rode balletje. Wat was je druk met het vinden van een verstopplekje. Een andere hond mocht er dan niet aan komen en zelfs niet in de buurt komen. 

In de zomer smeerden we je in met zonnebrandcrème of lekkere zalf voor je droge huid. Dat was feest. Van knuffelen kon je dan ook geen genoeg krijgen. Jouw kleine korte staartje draaide overuren. Met je achterpootjes trappelde je van plezier.

Helaas heeft jouw nieuw verworven vrijheid niet lang mogen duren. De Leishmania had jouw organen teveel aangetast en vanmorgen, zaterdag 30 oktober, overleed je.

We missen je Santos, lieve kleine clown. Rust zacht. ❤️

Arnolda's Dagboek - Maandag 4 oktober 2021 - Dierendag

Arnolda's Dagboek

Dierendag 4 oktober 2021 

Nou daar zit je dan op Dierendag 2021...

In een nieuwe kennel met vreemde honden, vreemde mensen, nieuwe geuren. 

Al wat jou vertrouwd was is je afgenomen omdat jouw laffe baas je gisteren heeft achtergelaten bij een busstation bij de snelweg. Bus/auto weg, baas weg..... 

Twee dames die jou gadesloegen omdat je in paniek iedereen achterna rende en alle auto’s nazocht die stil stonden of langskwamen, hebben ons gebeld en vroegen hulp voor jou. 

Nee lieverd, jouw baas komt niet meer. Die moest van jou af en heeft jou gedumpt. Hij verdient jouw liefde niet. Wat een schat ben je!

Laten we van Dierendag 2021 een start maken van jouw nieuwe, betere leven. 

Van de twee lieve Griekse dames kreeg je de naam Lucky. Laten we hopen dat de betekenis van jouw nieuwe naam waarheid wordt. 

Wilt u Dog Rescue Greece ondersteunen? Dat waarderen wij zeer, Zie hiervoor de mogelijkheden op onze website: https://dogrescuegreece.nl/doneren/

Arnolda's Dagboek - Vrijdag 13 augustus 2021

Arnolda's Dagboek

Pups in overvloed......

Als je dan zo een twee jaar hier woont en de mensen krijgen er lucht van dat je je inzet voor de zwerfhonden, dan zijn de telefoontjes en berichtjes een logisch gevolg.

Het zijn heel vaak trieste situaties:

Kainourgio:

Uit de struiken bij het strand van het plaatsje Kainourgio hier een kwartier vandaan, hebben we drie gedumpte pups opgehaald. Daisy, Donna en Debby.

Agios Konstantinos:

Er is een hondeneigenaar hier in Agios Konstantinos die bedacht had dat hij van zijn moederhond en 3 pups van ca. 45 dagen jong af moest. 

De moeder-hond vergiftigt hij. Ze overleeft het niet en de drie pups probeert hij te verstikken in een plastic zak. De man wordt betrapt en de politie wordt geinformeerd. De man moet mee en de pups worden 10 dagen veilig gesteld bij de locoburgemeester. De verdachte hangt een gevangenisstraf en een boete van 3000 euro boven het hoofd. Na tien dagen worden de pups vrijgegeven en zo belanden Sheila, Leila en Rico bij ons.

Nog een keer Kainourgio:

Vijf pups onder een aanhangwagen. Moederhond heeft geen melk meer. Eerst twee gered van de vijf. En de volgende dag nog twee kunnen redden. Eentje was al overleden. De moederhond is niet te pakken. Ze huilde dat ik haar pups mee nam. Gaat door merg en been. Vreselijk. Maar moest wel. Ze heeft geen voeding meer. De dode pup heb ik in een container gelegd. 

De moeder liep mee. Ik heb de pup aan haar laten zien en ze jankte. Ze heeft echt afscheid genomen. Ik hoop met een buurtbewoner de moeder uiteindelijk ook te vangen. Heb er voer en water achtergelaten. Ook gisteren een tablet Simparica aan moeder gegeven. Ze zit onder de teken en vlooien en heeft schurft. Haar zus loopt er bij. Die ook behandeld. 

Knut, Kai, Kitty en Kathy zijn nu ook bij ons in de opvang. Ze hebben veel in te halen, zitten onder de schurft en waren uitgedroogd.

Later weer terug geweest maar moederhond en zus waren weg. Mogelijk verdrongen door de hitte naar hopelijk een koelere plek en water.

Agios Konstantinos:

Onze vriend Stefanos heeft van een dorpsbewoner twee pups van ca. 8 weken in zijn handen gedrukt gekregen. Ze zitten stijf, echt stiijf onder de teken. Drie dagen zijn we bezig om de teken te verwijderen. Als je denkt ze weg te hebben, zitten er volgende dag weer nieuwe. In de wollige vachtjes zie je de minuscuul kleine teken niet. Het zijn twee teefjes. De ene in betere conditie dan de ander. Oogjes ontstoken en aan de diarree. Gretig eten ze de eerste brokjes. Voorzichtig aan beginnen. Bibi en Bente maken het dozijn compleet.

Arnolda, 

Agios Konstantinos

dogrescuegreece.nl

Arnolda's Dagboek - Maandag 9 augustus 2021

Arnolda's Dagboek

Santos,

Wie er bedacht heeft dat jij lieve Santos, jarenlang onder de erbarmelijke omstandigheden moest overleven waarin we je vonden, mag van mij opgeknoopt worden aan de hoogste boom.

Zó vaak ben ik langs je gereden en ik heb je niet gezien. Verscholen zat je, in een houten kist naast huis van je eigenaar (lees: martelaar). Weg kon je niet vanwege de zware ketting aan je halsband.

Nadat we een tip kregen over Santos zijn we gaan kijken en echt, wat we aantroffen was vreselijk. Zo afgemagerd, onder de schurft, geen vacht, lange teennagels, honger en dorst.

De dierenarts zou gezegd hebben dat hij maar afgemaakt moest worden, zei het "baasje". Welke dierenarts laat een hond in zulke omstandigheden achter? 

Ik geloofde er niets van. Gewoon verwaarlozing en mishandeling en dan aankomen met zo een rotsmoes!

Nou, ze konden hem afgeven of er zou een officiële aangifte gedaan worden bij de politie. Ik denk dat ze allang blij waren dat ze hem mee konden geven.

Santos, wat is jou een onrecht aangedaan. Of je ziek bent zullen de testen volgende week uitwijzen. Dan kunnen we altijd nog zien welke kant het op zal gaan. Maar een hond zo laten creperen is een grove misdaad.

Santos is veilig bij ons in de opvang...

Santos is opgenomen in ons Friends For Life programma. 

Op onze WEBSITE vindt u alle informatie en zijn FOTO-ALBUM.

Arnolda's Dagboek - Zondag 8 augustus 2021

Arnolda's Dagboek

Evacuatie honden Elefsina/Avlona

Je ziet het op de televisie. Ondanks dat we in Griekenland wonen is/lijkt het dan nog steeds "ver weg". Totdat er een beroep op ons wordt gedaan...

Vrijdagavond 6 augustus 19.00 uur. De telefoon gaat. Of we bereid zijn om honden te evacueren van de gemeente Elefsina. Ze verblijven in een pension in Avlona op 9 kilometer van waar de brand een verwoestend effect heeft op alles wat brandbaar is. De wind die alsmaar sterker wordt en de vlammenregen maken dat de situatie niet meer veilig is en de honden snel in zekerheid moeten worden gebracht.

Samen met onze Griekse vriend Stefanos ga ik met de Volswagen Crafter naar Avlona. De snelweg er naartoe is spookachtig stil. Rook van het eiland Evia verspreidt zich over het vaste land. Stil en ingespannen rijden we tot aan Thiva. Daar moeten we de snelweg af. Tussendoor over kleine wegen vervolgen we onze weg. Vlak voor Avlona staan heel veel touringscars van de politie. Agenten worden uitgeladen bij één van de grootste legerkazernes van Griekenland. Ze gaan later het gebied om om evacuaties te begeleiden. 

Nog vijf kilometer te gaan....

Photo from: NPR.org - Associated Press

In Avlona worden er 16 honden in onze auto geladen. Daarvan zijn 5 pups. De rest zijn grote honden en ze voelen de spanning. Waar naartoe is nog niet bekend. Maar; wég hier van deze onheilsplek. Ondertussen probeer ik via de telefoon, Viber, Whatsapp en Messenger de eerste opvangplekken te regelen. De eerste vier mogen naar Kalivia, zuid Athene.

Google maps geeft de route aan maar als snel merken we dat dit niet lukt om up to date te blijven. Logisch, de omstandigheden wijzigen zich per minuut. We wilen richting Nea Makri-Rafina. Politie onderweg geeft aan dat we naar Oropos moeten rijden. Voor ons ineens vele auto's en politieagenten die aanmanen snel door te rijden. De mensen die boven Oropos wonen worden op dat moment geëvacueerd en moeten ook naar het zuiden. 

Onderaan de berg staan oudere mensen te kijken waar het vuur heen gaat en of hun hebben-en-houden door het vuur verzwolgen wordt.

Politie geeft aan dat de weg naar Kapandriti vrij is maar daar aangekomen rijden we tegen een wegafzetting aan. We moeten weer terug naar Oropos. Daar waar iedereen weg moest. 

We besluiten een grotere boog te maken en de kustweg te nemen die weer omhoog voert naar Schimatari. We rijden over de boulevard. Winkels zijn open, mensen eten en drinken op de terasjes. Zich er niet van bewust dat 5 kilometer verderop zich een ramp aan het voltrekken is. Politie om ze te waarschuwen is er niet. Het is surrealistisch om van het ene angstige moment over te gaan in een soort vakantiestemming.

We rijden door en bij Schimatari nemen we de weg omhoog naar Elsefsina. Deze weg loopt door de bergen noordelijk van de brand. We zijn niet de enige. Heel veel trucks die vanaf Athene komen nemen deze route ook. Het is manouvreren op de smalle bergwegen. Lange trucks hebben soms de hele weg nodig als zij de krappe bochten moeten nemen. Wat ben ik blij dat Stefanos is meegegaan en ik me kan concentreren op het onderbrengen van de honden. In een klein dorpje staat de jeugd bovenop een kleine rotonde. Zoveel vrachtwagens achter elkaar hebben ze daar denk ik nog nooit gezien en even lijkt het erop dat we in de parade van Euro Disney terecht zijn gekomen. We moeten lang wachten voor we verder kunnen. Een lange sliert vrachtwagens maakt dat de jeugd juicht en applaudiseert bij elke "Coca Cola achtig"  verlichte vrachtwagen.

De eerste stop om 24.00 uur is Elefsina, Daar heb ik ondertussen kunnen regelen dat er twee kennels vrij zijn voor twee honden die niet samen kunnen met anderen. Eerst deze er maar uit want als we met deze honden de nacht in moeten en er geen plek voor vinden, waar laten we ze dan? Drie dames van het team van Elefsina wachten ons op en begeleiden ons naar de kennels. De honden zijn er vlot uit en de dames danken ons hartelijk.

We vervolgen onze weg naar Kalivia. Daar is een hondenpension dat speciaal voor ons de deuren opent om 01.00 uur. Het was even lastig te vinden maar we komen er. Vier honden worden er ondergebracht.

Dan door naar Itea. Drie uur rijden noordelijk. Op de snelweg net noordelijk van Athene zien we aan de rechterkant hoe de brand huishoudt bij Agios Stefanos. De berg staat van onder tot boven in lichterlaaie. Een regen van vonken wordt door de harde wind weggeblazen en verspreidt zich over de omgeving met alle gevolgen van dien. Links is een beginnende bosbrand net achter Aspropygos. We zien vijf brandhaarden en slechts 1 brandweerwagen.

We moeten weer een weg terug nemen door de bergen. Deze kant op is het iets rustiger. We houden contact met de dames van de opvang in Itea en ik beloof een half uur voor aankomst  te bellen. Om 04.30 uur bel ik de dames dat we er met een half uur zullen zijn. En weer worden we netjes opgewacht in Itea en begeleid naar de opvang. Hier gaan 5 pups en 5 volwassen honden in de opvang. Eigenlijk zouden we er 6 volwassen honden onderbrengen maar een reutje heeft het zwaar. Hij is onder de indruk en de dames waarmee hij samen mag in de kennel nemen hem gelijk te grazen. Snel haal ik hem er uit en neem hem mee terug naar de wagen. Wat een lieverd! Ik besluit hem mee naar huis te nemen.

Iets na 07.00 uur in de morgen rijden we Agios Konstantinos binnen. We zijn gelukkig weer veilig thuis... Ernie, zoals de reu heet, mag bij ons in opvang. Wat een lieverd!

Ik ga slapen en probeer wat bij te tanken. De indrukken van de afgelopen nacht zal ik nooit vergeten.

U vindt Ernie op onze website: Ernie zoekt een liefdevol thuis in Nederland. 

Arnolda's Dagboek - Woensdag 9 juni 2021

Arnolda's Dagboek

Mag ik dan bij jou?

Sommige hondjes hebben echt pech.

Daarom zou ik graag Kinta en Cookie (spreek het uit als Soekie) in het zonnetje willen zetten. Helaas is door omstandigheden hun adoptie niet doorgegaan. 

We waren al in volle voorbereiding. Paspoorten en vaccinaties in orde, koffertjes als het ware al gepakt. En toen kwam het bericht dat ze helaas niet naar Nederland konden komen, dat hun adopties niet door konden gaan. 

Deze twee schatten die in Amfissa shelter verblijven maar het zó verdienen om er weg te mogen gaan. Wég uit de kakofonie van hondengeblaf in de shelter. Deze twee die recht hebben op dat beetje geluk en heel veel liefde van een nieuw baasje, een nieuwe familie. 

Cookie, een relaxte dame die graag met haar voorpoten gekruist alles vanaf de zijlijn in de gaten houdt. Ze is een wat forsere dame maar heeft een prachtige uitstraling.

Kinta, die graag met je meeloopt, nog wat onzeker is maar zo graag een aai over haar kopje wil hebben. Ze is een mooie middelmaat hond met een prachtige dikke vacht. Veel te dik voor de Griekse warme temperaturen.

Wat zou het mooi zijn als ze toch nog een kans krijgen. 

Wie geeft Kinta en Cookie die kans? Bij wie mogen zij gelukkig worden? 

Arnolda

Voorzitter Dog Rescue Greece

Arnolda's Dagboek - Donderdag 27 mei 2021

Arnolda's Dagboek

Yorgos, 

Hoe oud hij is weet niemand en is ook lastig te schatten…. 

Ca. anderhalf jaar geleden achtergelaten aan de buitenzijde van Agios Konstantinos in een doodlopend straatje bij mensen voor de deur. Hij verpoost de hele dag op een stuk blauw plastic en sommige buurtbewoners voeren hem brood en etensresten. Hij gaat er niet weg en slaapt onder een oude tractor. Alsof hij wacht op het moment dat zijn oude baasje hem op komt halen.

Onze Griekse vrienden wonen er vlakbij en maken zich zorgen om de wond aan zijn achterpoot. Hij kan niet op het pootje lopen. Of ik hem weg wil halen.

Yorgos is de naam die hij van ons krijgt. Hij laat zich niet pakken of aanhalen. Heeft duidelijk slechte ervaringen met mensen gehad. Later hoor ik dat hij regelmatig bekogeld is met stenen door mensen die hem niet in de buurt willen hebben.

Ik ga terug naar huis om de vangkooi op te halen. We doen er lekker vlees in. Yorgos vindt het maar een raar ding en besluit het eerst maar eens van een afstand te bekijken. Steeds een klein beetje dichterbij want het vlees in de kooi is niet te weerstaan. En dan na anderhalf uur waagt hij de stap en gaat de kooi in. De klep valt dicht en de paniek slaat bij hem toe. Met mijn stem en langzame bewegingen probeer ik hem te kalmeren. Ik haal hem vlot uit de kooi en in de auto neem ik hem mee naar huis. 

Zijn voetzolen zijn kapot en de wonden zijn geinfecteerd. Dagenlang maak ik het schoon en geef ik Yorgos antibiotica. ’s Nachts slaapt hij aan mijn voeten en zo krijgt hij langzaam wat vertrouwen. Overdag wil hij graag op het balkon waar hij een zicht heeft op zijn nieuwe omgeving en de nieuwe honden in zijn leven. Als ik merk dat hij graag wat meer contact wil, mag hij op de binnenplaats. Heerlijk in de zon met de honden Bandit en Boofy om hem heen geniet hij van zijn nieuwe thuis.

En dan ineens, alsof ik een signaal krijg, zo een unheimlich gevoel, merk ik dat Yorgos weg is. Hoe hij het heeft gedaan is ons nog niet helemaal duidelijk, maar op de binnenplaats is hij niet meer. Ik pak de auto en struin de omgeving af. Eerst boven op de berg en later bij de buren. Niets... Het laat me natuurlijk niet los maar ik begrijp wel dat hij dit nieuwe leven niet kent en mogelijk terug wilde naar zijn oude vertrouwde leven. 

Ook al is dat slechter, het is het leven wat hij kende.

Na twee dagen belt Stefanos weer. Yorgos zit weer op zijn oude plek, op het blauwe stuk plastic. Ze hebben hem geprobeerd te vangen maar dat laat hij niet toe en loopt steeds weg. Ik vraag om hem even met rust te laten en na een half uur stap ik in de auto. Daar zit hij… In eerste instantie herkent hij mij niet en loopt ook weg. Ik loop rustig met hem mee het hoge gras in en ineens lijkt er een knop bij hem om te gaan. “Oh jij? Ben jij het?” Zijn ogen veranderen en hij laat zich door mij aanhalen. Ik til hem op en neem hem mee naar de auto.

We zijn nu een aantal weken verder en Yorgos heeft een heerlijke plek buiten gevonden bij ons onder de olijfbomen. Een houten huisje is door hem in bezit genomen en regelmatig zit hij boven in de opvang en kijkt als een koning over zijn rijk. Het contact gaat steeds beter. Ook met zijn pootje gaat het beter.

Hij zoekt me meer en meer op. ’s Morgens als ik buiten kom roept hij me en staat hij te wachten tot ik hem goedemorgen heb gezegd. Het duurt even, maar Yorgos komt er wel…..

Liefs van Arnolda uit Agios Konstantinos

Voorzitster en oprichtster 

Dog Rescue Greece

Dog Rescue Greece 

Arnolda's Dagboek - Maandag 17 mei 2021

Arnolda's Dagboek

❤️ Rico ❤️

Amfissa shelter

Iedereen die de shelter binnenkomt moet aan jou voorbij. 

Jij ziet iedereen binnenkomen, maar niemand ziet jou. 

Aan een ijzeren ketting sta je vastgebonden aan een oude ambulance. 

De schuifdeur ervan staat open en 

binnen in de ambulance heb je je slaapplek.  

Jaar in, jaar uit...

Zien ze dan echt niet dat het niet goed met je gaat? 

Langzaam teer je weg. 

Je wordt mager, je snuit wordt grauw. 

Je bent eenzaam en niet in orde.

Ik zíe je staan, de vragende blik in jouw ogen. 

Uitdrukkingsloos, afgestompt, zo een holle blik. 

Je moet hier weg. 

Maar hoe? 

Bloedtesten in de week na onze eerste ontmoeting 

wijzen uit dat je Leishmania hebt. 

Ook dat nog! 

We beginnen met een zware kuur en 

na een maand staat er een hele andere hond. 

We zien weer een sprankje leven, wat vrolijkheid. 

Nu nog weg van hier. 

Naar een beter leven. 

Rico verdient dat.  

Is er in uw huis en hart een plekje voor Rico?

Aarzel dan niet en neem contact met ons op:

info@dogrescuegreece.nl

Arnolda's Dagboek - Dinsdag 27 april 2021

Arnolda's Dagboek

Agios Konstantinos, 27 april 2021

En ik had het me nog zo voorgenomen te minderen en een rustperiode inbouwen.

En in mijn achterhoofd weet ik natuurlijk dat in de wereld van dierenwelzijn haast onmogelijk is. Je zegt geen “nee” als er een dringend beroep op je wordt gedaan.

Zo ook op 1 april. Mario en ik zitten aan de koffie als onze Griekse vriend Stefanos belt. Of ik gelijk wil komen want er zijn 6 hondjes in nood. Hun baasje is overleden en ze kunnen nergens heen.

Ik laat de koffie voor wat het is en ga met Stefanos naar een dorp verderop, waar we uitkomen bij een oude garage en een oud café. Vroeger, toen de nieuwe snelweg van Athene naar Lamia er nog niet lag, was hier een truckstop. Vrachtwagenchauffeurs aten en sliepen er en er zouden ook dames van lichte zeden zijn geweest. Dat verklaart de roze en paarse kleuren op de buitenmuren van het oude bouwvallige gesloten café. Op een terrasje zitten de pups op oude versleten bankjes.

Er komen veel honden op ons af en eentje ervan blijkt de moeder te zijn van de 6 pups. Ze rent als een dolle heen en weer om de andere honden uit de buurt van haar kroost te houden. Ze is vel over been en kan heel slecht of niet zien. Ze is op leeftijd en haar rug is doorgezakt.

Twee dames proberen in de chaos uit te leggen wat er aan de hand is. Mijn Grieks is niet al te best maar doordat Stefanos erbij is, begrijp ik dat de moederhond geen voeding meer voor de pups heeft, en de dames geen geld hebben om de pups te onderhouden. De pups zouden omkomen van de honger of onder auto's komen, die met hoge snelheden over de parallelweg scheuren.

Voor ik het goed en wel in de gaten heb, staan de pups al achter in de auto in een kartonnen doosje.

Ik bied de dames aan om moederhond te laten steriliseren. Dat hoeft niet, zeggen ze. Maar er loopt wel een andere jongere hond. Die zouden ze wel graag gesteriliseerd willen hebben. Ik geef ze naam en nummer van onze dierenarts en vraag ze om er een afspraak te maken. De dierenarts licht ik dat er een hondje op onze naam gesteriliseerd mag worden. 

Meer nemen de dames niet aan en ik ben blij dat ik nog iets heb kunnen betekenen. Met de kleine hummels van nog geen kilo ga ik huiswaarts. Ze zouden ca. 6 weken zijn. Ernstig ondervoed. 

De eerste dagen gaat het goed, maar dan breekt er Parvo uit. Dit is een vreselijk besmettelijke hondenziekte die bij pups voorkomt. We hebben twee nesten van in totaal 11 pups en nog een broer en zus van 3 maanden. Allemaal raken ze besmet. 

Parvo komt veelal voor bij pups die slechte voeding hebben gehad en geen afweerstoffen hebben opgebouwd. Ons huis verandert in een ziekenboeg. Het houdt in dat we veel schoon moet maken met chloor maar ook injecties, medicatie en vocht toe moet dienen. 

Het is een gevecht dat eigenlijk niet te winnen is. De een na de ander sterft in mijn armen. We verliezen acht pups. Zulke levenslustige hondjes. De video’s waarin ze door het huis rennen en snoepjes pikken uit de jaszak van Mario kan ik niet zien. Het is een aanslag op mijn gestel maar we gaan door voor de 5 die er nog zijn.

Nummer 9 die zal sterven zorgt voor een wonder. Claudia heeft hem de naam Willem gegeven, naar mijn overleden man. Uren ligt hij te vechten voor zijn leven, kopje in zijn nek, ogen weggedraaid. We weten dat hij de volgende zal zijn die gaat sterven. 

Althans...

Die nacht wil ik om 02.00 uur op de bank gaan liggen (ik slaap bij de honden), als ik plots zie dat de kleine Willem zijn kopje omhoog probeert te krijgen. Hij kijkt me indringend aan en ik weet dat dit een teken is. Ik neem hem bij me en geef hem de hele nacht onderhuidse infusen. 

Een wonder volgt als hij de volgende morgen uit een bakje water probeert te drinken. Staan kan hij niet meer. Ik ondersteun zijn lijfje zodat hij even rechtop staat. 

En zo, met hele kleine stapjes, vecht de kleine zich terug. Het ongelofelijke gebeurt voor onze ogen. 

We zijn nu twee weken verder. Hij eet weer, loopt, komt aan in gewicht. Weegt nu 1,5 kilo en heeft sinds gisteren gemerkt dat hij ook nog een stem heeft. Hoe dit voelt kan ik gewoon in woorden niet beschrijven. De kleine zit in mijn hart en is ook letterlijk een hartendief. Vanmorgen zei Mario dat kleine Willem niet meer weg gaat. Het gevoel, de liefde, het gevecht wat we hebben gehad, de band, de gevoelswaarde die de kleine heeft zal een andere eigenaar nooit in kunnen schatten. Zijn nieuwe naam is Semmy. 

Zijn zusje Willemijn heeft gelukkig slechts lichte verschijnselen gehad. Van de zes zijn er dus nog maar twee over; Willem en Willemijn. We hebben van dit nest van zes pupjes afscheid moeten nemen van Wouter, Wyke, Wiebe en Wiesje. 

Rust zacht, kleintjes. ❤️

Van het andere nest van 5 moesten we Agnes, Armin, Alwin en Aline laten gaan. Alleen Amber is er nog. Deze hondjes waren gevonden in een plastic tasje in een vuilcontainer toen ze ca. 3 weken waren. Zulke lieve vrolijke beertjes, die we vreselijk missen. In mijn dagboek van 21 maart schreef ik al over ze en dat ik vreesde dat Parvo op de loer lag. Ook Agnes, Armin, Alwin en Aline zullen we nooit vergeten. 

En dan zijn er nog twee; Tjibbe en Tooske die ook ziek zijn geweest maar niet echt slecht hebben gelegen.

Het is het lot dat vele jonge honden en pups hier overkomt. Doordat je ze in huis hebt, maak je mee hoe ze vechten voor hun leven. Mijn gedachten gaan uit naar de honden die geen baasje of huis hebben en dit gevecht buiten op straat, in de bossen, of waar dan ook moeten leveren. De sterkste overwinnen. Het zou niet zo moeten zijn. Dan echt maar beter niet geboren hoeven te worden. Het laat weer zien dat sterilisaties van teefjes echt de enige oplossing is…

Liefs uit Griekenland, 

Arnolda

Wilt u meehelpen? Met úw hulp kunnen we voorkomen dat er nog meer pupjes geboren worden die na een vreselijke lijdensweg sterven. We zijn dagelijks bezig om zoveel mogelijk teefjes te steriliseren. Ga naar onze website, en lees hoe u kunt helpen. Klik op ons logo:

 

Dank u wel - Efcharistó polí