Arnolda's Dagboek - Zondag 18 oktober 2020

Arnolda's Dagboek

Even een zetje.....

Een aantal weken geleden vonden Mams en ik 3 kleine puppies vlakbij het strand. We spraken met Kostas die daar in een klein huisje woont tussen de olijfboomgaarden. Een wat oudere Griekse man met een paar zwerfhonden om zijn huis die hij zo goed als hij kan verzorgt. 

Hij liet ons een ouder hondje zien dat bij hem woont. Het vel van de poten was rood, vochtig en open gebarsten. Grote kale schurfterige plekken op het lijfje. De hond verging van de jeuk. Kostas vroeg om hulp. Hij begreep niet wat er met zijn hondje mis was. Geld om naar de dierenarts te gaan had hij niet. Gelukkig had ik medicatie voor schurft bij me. We hebben de hond gelijk een tablet gegeven en beloofden er snel terug te komen met vervolg medicatie.

Een week later waren we weer bij Kostas. Hijzelf was er niet maar de hond met schurft liep buiten in de tuin. De plekken op de poten waren niet zo vurig meer en aan het genezen. De vervolg medicatie liet ik achter.

Gisteren was ik weer bij Kostas en vol trots liet hij zien dat zijn hond zijn vacht weer terug krijgt. Kostas was dankbaar.

Ik moest in de tuin komen en hij vertelde dat de hond 12 jaar is en hij er nu weer vertrouwen in had dat hij nog wel een poosje mee zou gaan. Kostas opende de bek van de hond en vertelde dat de hond geen voortanden heeft.

Daarna moest ik mee naar zijn buitenkeuken en liet hij zien hoe hij in een pan vlees met macaroni kookte voor zijn hond, zodat hij met zijn gehavende gebit kan eten. De hond was ook aangekomen. Duidelijk beter in zijn vel, letterlijk en figuurlijk. 

In een andere kast die Kostas opende stond een grote zak voer van de Lidl.

Ik heb Kostas geprezen voor de goede zorgen en hij straalde. Dankbaar en blij was hij dat hij net even het zetje had gehad om er weer vol voor te gaan. 

Het kan soms zo eenvoudig zijn.....

Arnolda's Dagboek - Maandag 21 september 2020

Arnolda's Dagboek

Vandaag met mam op pad. 

Zou haar laten zien waar we Sabrina en Bandit gevonden hebben. We draaiden het smalle weggetje op naar het strand en na een paar honderd meter rennen daar ineens 3 kleine hondjes (pups) voor ons uit. 

Er staat daar maar 1 huis, dat bewoond is door een ouder echtpaar. Ze zijn in huis en als ik roep komt de man naar buiten. Geen woord Engels spreekt hij maar in het Grieks en met handen en voeten geeft hij aan dat hij niet weet van wie ze zijn. En of ik ze maar asjeblieft en gauw mee wil nemen. In de auto staat nog een bench die ik uitklap. 

Mam heeft ondertussen in de auto al 2 pups op schoot. De man vangt de derde en samen tillen we de bench achter in de auto. Ik geef de man een fles Ouzo in geschenkverpakking en verwonderd kijkt hij mij aan. Hij snelt zich naar binnen om het aan zijn vrouw te laten zien. Even later is hij terug en zwaait ons uit. 

Op naar huis, stel kleintjes.

Arnolda's Dagboek - Zondag 13 september 2020

Arnolda's Dagboek

Zondag morgen om 11 uur sta ik boven Athene op de weg naar Korinth. Ik sta hier om Ermis over te nemen van Helen, een rescuer uit Korinthie.

Ermis heeft zijn baasje dit jaar verloren in een tragisch ongeluk in een grot bij Loutraki.

Het baasje van Ermis was 1 van de vier mannen die in deze grot op zoek waren naar goud. Dat deden ze vaker maar deze keer ging het gruwelijk mis. Ze stierven aan koolmonoxidevergiftiging van de generator. [ Lees hier het ARTIKEL ] 

Ermis bleef alleen achter en werd wat verzorgd door een mevrouw. 's Nachts sliep Ermis in een auto. Ze merkten aan hem dat hij zijn baasje miste.

De vrouw die Ermis verzorgde vond de tijd dat het duurde om voor Ermis een nieuw baasje te vinden, te lang worden. Ze had er geen zin meer in hem nog verder onder haar hoede te houden en dreigde Ermis op straat te zetten. Ermis heeft er niet om gevraagd. Hij was gelukkig bij zijn baasje.

Een paar dagen na dit dreigement heeft de vrouw Ermis achter gelaten op de stoep voor een dierenkliniek. Daar hebben ze Ermis opgevangen.

Lang blijven kan hij daar niet.....

Dus sta ik hier in de bloedhete zon te wachten op Ermis. Het komt goed voor je kleine, dat beloof ik je.

Ermis staat al op de website. 

Naschrift: 

Drie kleine kleutertjes......

..... werden gedumpt op een akker in een dorp vlak bij Athene. Dader onbekend. 

Maar kleintjes worden groter en de bewoners in de omgeving waren hier niet op gesteld. 

Ze dreigden de pups om te brengen als ze niet voor een bepaalde datum weg zouden zijn.

Maar ja, niet gevaccineerde honden kan ik eenvoudig weg niet bij ons huis hebben. 

Daarmee zou ik de andere honden in gevaar kunnen brengen.

Na overleg met de plaatselijke vrijwilliger zijn de pups in allerijl weggehaald. 

Naar de dierenarts om te vaccineren en daarna in pension.

Nu is het tijd om ze op te halen. Ik ben in Athene voor Ermis en neem de 3 pups mee naar huis.

Wordt vervolgd.....

Arnolda 's Dagboek - donderdag 20 augustus 2020

Beesten zijn het.....

..... en daar bedoel ik niet de 6 pups van 1 maand jong mee, die bij mij op 9 Augustus in de opvang zijn gekomen. Maar ik heb het over de mensen die de moeder van 9 pups letterlijk hebben vermoord. Haar hals was doorgesneden. Drie pups hebben de gruweldaden ook niet overleefd. 

De 6 overgebleven pups die nu bij mij in de opvang zijn moeten dit gezien hebben. Ze waren zó angstig. 

Stijf onder de vlooien en teken. Ze zaten tot in de gehoorgang. De parasieten hadden de pups volledig leeg gezogen.Het tandvlees van de kleintjes was wit en grauw. Ze moeten een aantal dagen in doodsangst hebben gezeten voor ze werden gevonden in een oude stal. 

Drie dagen zijn we (Anita M. en ik) bezig geweest om ze weer toonbaar te krijgen.

Twee waren de moed aan het op geven. Met suikerwater, honing en antibiotica kwamen ze weer bij. Het was erop of er onder. We hebben er hard aan moeten trekken maar hopelijk zijn ze er door.

En nu na 2 weken kan ik zeggen dat ze vrolijker worden. Niet meer zo angstig in een hoekje maar blij als ze me zien. Knuffelen is ook heel fijn. En stukje bij beetje komt het vertrouwen weer terug. En er komt ook nog eens geluid uit. 

Wat heeft de mens (het beest) bezield om zo een onschuldige moeder af te slachten? 

En dan de Griekse mensen die beweren dat we honden exporteren voor de vlees industries en vivi sectie! Laat ze eerst maar de hand in eigen boezem steken en deze barbaarse daden achterwege laten. Pas als dat onder controle is en de Grieken die dit soort praktijken erop na houden, echt weten wat animal welfare is, pas dan mogen ze hun mond open doen. Echt schande ! 

Verbeter de wereld maar begin bij jezelf!

Naschrift maandag 24 augustus 2020: 

Tot ons grote verdriet hebben we afscheid moeten nemen van de kleinste van het stel. 

Lieve kleine Marlin is vannacht overleden. Ondanks onze goede verzorging en liefde is hij nu in de hondenhemel. 

Rust zacht lieve Marlin, je bent nu weer bij je mama en je broertjes en zusjes. 💕 

Naschrift woensdag 9 september 2020: 

Tot ons grote verdriet hebben we ook afscheid moeten nemen van Makkin. 

Omdat hij erg achteruit ging is hij naar de dierenarts gebracht en daar is alles in het werk gesteld om hem te redden. Het mocht helaas niet baten. 

Rust zacht lieve Makkin, ook jij bent nu weer bij je mama en je broertjes en zusjes. 💕 

Arnolda's Dagboek - Zaterdag 1 augustus 2020

At the right place at the right time.

In de email ontvang ik een bericht van Liza en Julian die op vakantie zijn in Griekenland. Dagelijks ontvangen wij emails met hulpverzoeken voor honden die door toeristen gevonden worden tijdens hun verblijf in Griekenland. Helaas kunnen we niet alle verzoeken positief beantwoorden maar dit keer lukte dat wel. 

Zoals de titel al aangeeft “op de juiste plek op het juiste moment”.

Wij hebben drie dagen geleden een hond langs de weg zien staan. De hond was sterk vermagerd dus we zijn gestopt om haar water te geven. Omdat zij er zo slecht aan toe was, wilde ik vandaag terug en we vonden haar vlakbij de plek. Zij is sterk vermagerd. Zij was wat angstig maar durfde toch naar ons toe te komen. We hebben opnieuw water en wat natvoer gegeven. Zij kwispelde en ik mocht haar aanraken. Ze leeft onder erbarmelijke omstandigheden. Het is een mooie en lieve hond met een vrolijke blik en ondanks dat ze angstig is, is ze toch enigszins sociaal en contact makend. Het is duidelijk dat de hond ernstig verwaarloosd is en zorg behoeft. We zouden graag willen weten wat we kunnen en mogen doen of welke hulp er mogelijk is. 

Een graatmager teefje, onder de vlooien en teken, een halsband met een grote bel eraan, gevonden in het buitengebied van een klein dorpje. Mogelijk heeft zij gefungeerd als schapen of geitenhoedster en heeft ze haar eigen weg genomen. Het toeval wil dat één van onze vrijwilligers op nog geen 10 minuten afstand daar vandaan woont. Zelf woon ik er 5 uur rijden (enkele reis) vandaan. De volgende dag gaat de vrijwilligster met Liza en Julian naar de bewuste plek en het teefje is nog daar. Wachtend op voedsel want honger dat heeft ze. Ze mogen een lijn aan haar halsband doen en gewillig gaat ze mee, na eerst wat gegeten te hebben natuurlijk.

Ze noemen haar Bobbie en ze verblijft nu in de shelter. Daar wordt ze verder onderzocht. Bloedtesten en vaccinaties staan op het programma. Nu maar hopen dat ze gezond is. Mogelijk heeft ze al een baasje in Nederland. De zus van de vindster heeft interesse.

Wilt u mij en mijn team helpen om hondjes zoals Bobbie te kunnen blijven redden? 

Laat uw hart spreken en vul mijn online collectebus. Klik op de afbeelding: 

Dank u wel - Efcharisto polí

Arnolda's Dagboek - Zondag 26 juli 2020

Mira

Je naam is afgeleid van het Engelse woord Miracle. Nou, die naam doe je eer aan want een wonder dat ben je! Vijf weken geleden lag je op sterven na dood in een weiland. Je kon je kopje niet eens meer optillen. We hoopten dat je de eerste dagen erdoor zou komen. Slapen, slapen en bijkomen. Ondertussen verzorgden we de wonden die de grote zwerfhonden gebeten hadden in jouw achterlijfje. Grote ontstoken gaten waar de maden uitkropen. Ik ruik nog steeds de lucht die jouw rottende huid verspreidde, bah. 

Jouw gebroken heup, waardoor je niet meer kon lopen maakte je een gewilde prooi voor de volwassen honden om je heen. Het was erop of eronder. Maar dat we je zo zouden laten liggen was geen optie. Beter humaan sterven dan op deze wijze lijden. 

Eerst twee weken in een kleine bench midden op tafel. Daarna in een puppykennel op het balkon. 

En nu, vijf weken later, loop je je eerste stappen op onze binnenplaats. Je kijkt verwonderd om je heen, net zoals wij verwonderd zijn om jouw herstel. Wat een pit, wat een kracht heb je getoond! 

We gaan je voorbereiden op een fijne familie in Nederland. Nog wat meer aansterken en dan gaat jouw welverdiende nieuwe leven beginnen. Dat er ergens een baasje voor jou is weet ik wel zeker. Miracles, ze bestaan echt. Jij bent er één van...

Arnolda's Dagboek - Woensdag 22 juli 2020

Arnolda's Dagboek

Vandaag schrijf ik in mijn dagboek over een heel bijzonder hondje. Ze heeft zo een speciaal plekje in mijn hart dat ik eerst, via mijn dagboek, wil laten weten dat ik besloten heb dat het tijd is om ook voor Meggy een gouden mandje in Nederland te gaan zoeken. Dat is geen makkelijke beslissing geweest maar u kent misschien het spreekwoord: "Loslaten is ook houden van... " 

Ik moet haar los gaan laten, het wordt tijd.  

Meggy

Die kleine schuchtere Meggy heeft zich in een half jaar tijd ontpopt tot een vrolijke en aanhankelijke jongedame. 

Met een grote wond over jouw hele kopje en een blind oogje vond ik jou in januari 2020 op een parkeerplaats voor bussen en vrachtwagens. Je was ca. een half jaar oud. Wat er gebeurd is laat zich raden. Jouw angst voor mensen was groot.

We zijn een half jaar later. Het verblijf in onze grote kennel met de stabiele honden heeft je heel erg goed gedaan. Iedere morgen als ik bij je kom spring je een gat in de lucht van blijdschap. Je wil geknuffeld worden en gestreeld. Wat ben je een ander hondje geworden! Iedere dag groeit jouw vertrouwen. Je speelt en rent en hebt weer plezier in je leven. Ondertussen ben je gesteriliseerd. Je weegt ca. 20 kilo en je schofthoogte is ca 55 cm. Je kan al een beetje aan de lijn lopen.

Nu gaan we op zoek naar een geschikt baasje voor je. Dat dat een heel bijzonder baasje zal moeten zijn voor een bijzonder meisje staat als een paal boven water.

Want wie zoeken wij voor jou?

* Iemand die vooral de eerste tijd jouw laat wennen aan haar nieuwe omgeving. 

* Iemand die rust uitstraalt en jou niet pusht. 

* Iemand die bekend is met het gedrag van honden met een rugzakje. 

* Iemand die een volledig afgeschermde grote tuin heeft

* Iemand die jou accepteert als je nog niet kan of doet wat er van een hond verwacht wordt

* Iemand die van knuffelen houdt

* Iemand die de lat niet hoog legt

* Iemand die jou een serieuze kans wil geven

* Iemand die in een rustige setting leeft

* Iemand die het niet erg vindt dat je met je linker oogje niet kan zien

Aan wie zal ik Meggy vol vertrouwen over kunnen gaan dragen? 

arnolda@dogrescuegreece.nl

Arnolda's Dagboek - Donderdag 9 juli 2020

Arnolda's Dagboek

Wat kan het leven voor een hond/pup in een week tijd toch veranderen! 

Zó ben je alleen, in slechte conditie, zoekend naar eten en vers water. Je wordt gevonden. Gaat mee. Alles is spannend... 

En in een week tijd zie je de ongelofelijke veerkracht van zo een beestje. 

Bandit (hij is veel te lief voor zijn naam) zat onder de teken toen hij bij ons kwam. Was zeer vermagerd en apathisch. Nu, in een week tijd, met een antibiotica-kuur, goede verzorging en veel liefde, is het een heel ander hondje. Zo heerlijk relaxed! Zoekt zijn eigen weg in de drukte van alle honden in ons huis en op het overdekte balkon. Een rustig mannetje dat veel observeert. Ben benieuwd hoe hij zich verder gaat ontwikkelen. Hij is zó lief.

Zijn zus Sabrina daarentegen beschouwt het leven als een groot feest. 

Ze kan met alle honden overweg. 

Spelen, rennen, uitdagen en dan slapen. Prachtig dametje om te zien. Ze redt zich wel.

Mira, met haar gebroken heup, begint weer te lopen. Ze staat zelfs soms al op haar achterpoten en met haar voorpoten op de rand van de kennel. Ze verblijft nog steeds in een grote kennel op het balkon. Nog even volhouden en dan mag ze ook mee spelen met de anderen. 

Van de week is ze onder de douche geweest. Mira vond het heerlijk en ook dat ik daarna haar vacht verzorgde. Door al het liggen zaten er veel knopen in maar ook een niet al te fris luchtje. Ze geniet van de aandacht en gezelligheid maar laat zich ook horen als ze iets wil of het ergens niet mee eens is. Sterk karakter. Dat moest ze ook wel hebben, anders had ze het nooit zo lang volgehouden in het weiland waar ik haar letterlijk al stervend gevonden heb. Het was erop of eronder. Gelukkig koos ze voor het eerste...

Had ik al verteld dat er een klein zwart volwassen reutje aan is komen lopen? Hij gaat niet meer weg. Heeft ons uitgezocht. Hij kwam op de teefjes af. Mario heeft hem de toepasselijke naam Romeo gegeven. Romeo wordt vandaag gecastreerd. Dat gaat hem meer rust geven. Want oh oh... de meiden zijn wel erg leuk!

Vandaag wordt ook Meggy (de pup met de ingeslagen schedel) gesteriliseerd. Zij laat zoveel progressie zien nu ze in de kennel met de grote honden is. Ze komt haar knuffels opeisen en is zo blij als ze je ziet. Begin toch te denken dat er mogelijkheden voor haar zijn in Nederland.

En dan de 10 boefjes. Wat een stel! Nog een paar weken en dan gaan ze alweer weg. Er zit zo een verschil in dit nest! Niet alleen qua grootte, ook qua karakters. Mooie hondjes. Met plezier rennen ze over de binnenplaats als ik hun onderkomen schoon maak. Gaan ze weer naar binnen dan kan ik de binnenplaats schoon maken. Ach, het houdt je bezig en ik doe het met heel veel liefde. Honden zijn puur. Ieder weer uniek. Ik geniet... 

Wilt u reageren? Stuur mij gerust een email! Klik op de button: 

Lieve groet, 

Arnolda

Arnolda's Dagboek - Vrijdag 3 juli 2020

Arnolda's Dagboek

1 juli 2020

 

Even lekker naar het strand geweest. Op de terugweg een weggetje ingeslagen wat we nog niet kenden en ook naar het strand leidt. We komen op een heel rustig stukje en rijden door tot we aan het strand enkele vakantiehuizen zien. Een klein weggetje loopt er tussendoor. 

En daar zit ze. Alsof ze wist dat we zouden komen, alsof we verwacht werden.

Een kleine blonde pup zit op haar kontje midden op het weggetje. Ik stap uit de auto en neem haar in mijn armen. Links van me staat een vrouw achterin een grote tuin op haar balkon en begint te roepen. We rijden met de pup naar haar toe. De vrouw komt naar het hek.

"Is de pup van u?" vraag ik. Ze schudt haar hoofd. "Wilt u haar hebben?" Nee, ook dat niet.

In het Grieks legt ze uit dat de pup bij een moederhond hoort die van de buurman is. Ze hebben haar Sabrina genoemd. Er is geen geld om ze te verzorgen. 

De buurman woont in Athene en heeft de moederhond (ze heet Kanella) achtergelaten. Er zou ook nog een broertje van Sabrina zijn maar die kunnen we niet vinden. 

Oke, de jongedame gaat mee naar ons huis. Ze heeft zich al lekker bij Mario op zijn schoot genesteld.

We rijden een stuk door naar achteren om de auto te keren. We komen weer voorbij het hek waar de vrouw staat en ondertussen haar man ook. Hij spreekt Engels en ik vraag of hij aan de buurman wil vragen of we beide pups mee mogen nemen. Ook vraag ik of de moederhond gesteriliseerd mag worden. Er wordt gebeld en ons aanbod wordt met beide handen aangegrepen. 

Het broertje laat zich nog niet zien en ik laat voer achter voor moeder en pup.

Eenmaal thuis gekomen overleg ik met de dierenarts voor sterilisatie van de moeder. Sabrina zit ónder de teken. In haar oren en tussen de tenen zit het vol. Ze laat het allemaal toe en geniet van de aandacht en even later van het eten.

Mijn gedachten zijn bij Kanella. Ook zij zal onder de teken zitten en met medicatie rij ik nog een keer naar de plek waar moeder en pup verblijven. 

Als ik het straatje in rijd zie ik een kleine pup smikkelen van het voer. Dit moet het broertje zijn en wat is hij mager. Geen gramnetje vet, alleen maar botjes. Vol met teken en uitgeput. Een scharminkel. Mario heeft hem Bandit genoemd. Het zal nog lang duren voordat hij zijn naam eer aan gaat doen.

Ik geef de medicatie aan de man die ik eerder al gesproken had. En zeg hem dat ik de pup mee neem. 

Oh ja, hij had zijn vrienden gebeld, Daar zijn ook nog twee teefjes en vier reutjes die gesteriliseerd en gecastreerd moeten worden. 

Of we kunnen helpen.... maar natuurlijk! 

Bij Bandit hebben we ook meer dan 50 teken weggehaald. Hij krijgt nu de best mogelijke verzorging en medicatie maar hij heeft het moeilijk. Hij weegt maar 4,6 kilo en is totaal uitgeput. 

Zo mag het leven van een hondje niet zijn. Dat heeft ie niet verdiend, de schat. 

Zodra ik tijd en gelegenheid heb, zal ik verder vertellen over hoe het met Sabrina en Bandit gaat. 

Liefs, 

Arnolda

P.s. Wilt u ons helpen? Dat kan op vele manieren. Klik op de knop hieronder. Efcharisto polí!