1 juli 2020
Even lekker naar het strand geweest. Op de terugweg een weggetje ingeslagen wat we nog niet kenden en ook naar het strand leidt. We komen op een heel rustig stukje en rijden door tot we aan het strand enkele vakantiehuizen zien. Een klein weggetje loopt er tussendoor.
En daar zit ze. Alsof ze wist dat we zouden komen, alsof we verwacht werden.
Een kleine blonde pup zit op haar kontje midden op het weggetje. Ik stap uit de auto en neem haar in mijn armen. Links van me staat een vrouw achterin een grote tuin op haar balkon en begint te roepen. We rijden met de pup naar haar toe. De vrouw komt naar het hek.
"Is de pup van u?" vraag ik. Ze schudt haar hoofd. "Wilt u haar hebben?" Nee, ook dat niet.
In het Grieks legt ze uit dat de pup bij een moederhond hoort die van de buurman is. Ze hebben haar Sabrina genoemd. Er is geen geld om ze te verzorgen.
De buurman woont in Athene en heeft de moederhond (ze heet Kanella) achtergelaten. Er zou ook nog een broertje van Sabrina zijn maar die kunnen we niet vinden.
Oke, de jongedame gaat mee naar ons huis. Ze heeft zich al lekker bij Mario op zijn schoot genesteld.
We rijden een stuk door naar achteren om de auto te keren. We komen weer voorbij het hek waar de vrouw staat en ondertussen haar man ook. Hij spreekt Engels en ik vraag of hij aan de buurman wil vragen of we beide pups mee mogen nemen. Ook vraag ik of de moederhond gesteriliseerd mag worden. Er wordt gebeld en ons aanbod wordt met beide handen aangegrepen.
Het broertje laat zich nog niet zien en ik laat voer achter voor moeder en pup.
Eenmaal thuis gekomen overleg ik met de dierenarts voor sterilisatie van de moeder. Sabrina zit ónder de teken. In haar oren en tussen de tenen zit het vol. Ze laat het allemaal toe en geniet van de aandacht en even later van het eten.
Mijn gedachten zijn bij Kanella. Ook zij zal onder de teken zitten en met medicatie rij ik nog een keer naar de plek waar moeder en pup verblijven.
Als ik het straatje in rijd zie ik een kleine pup smikkelen van het voer. Dit moet het broertje zijn en wat is hij mager. Geen gramnetje vet, alleen maar botjes. Vol met teken en uitgeput. Een scharminkel. Mario heeft hem Bandit genoemd. Het zal nog lang duren voordat hij zijn naam eer aan gaat doen.
Ik geef de medicatie aan de man die ik eerder al gesproken had. En zeg hem dat ik de pup mee neem.
Oh ja, hij had zijn vrienden gebeld, Daar zijn ook nog twee teefjes en vier reutjes die gesteriliseerd en gecastreerd moeten worden.
Of we kunnen helpen.... maar natuurlijk!
Bij Bandit hebben we ook meer dan 50 teken weggehaald. Hij krijgt nu de best mogelijke verzorging en medicatie maar hij heeft het moeilijk. Hij weegt maar 4,6 kilo en is totaal uitgeput.
Zo mag het leven van een hondje niet zijn. Dat heeft ie niet verdiend, de schat.
Zodra ik tijd en gelegenheid heb, zal ik verder vertellen over hoe het met Sabrina en Bandit gaat.
Liefs,
Arnolda
P.s. Wilt u ons helpen? Dat kan op vele manieren. Klik op de knop hieronder. Efcharisto polí!
