zondag 27 december 2015

Loulou


We hebben lang nagedacht over het nemen van een hond en vonden het een fijn idee om een asielhond een tweede kans te bieden. Zo hebben we dat ook met onze konijnen gedaan. 


Via Google kwamen we op Dog Rescue Greece. Ons oog viel eerst op een andere hond, maar we wilden graag kennis maken met een tweede hond. De tweede hond stal gelijk ons hart. 


We werden erg vrolijk begroet en ze was erg enthousiast naar onze zoon toe. 









Alles gekocht en klaar gemaakt en uiteindelijk konden we LouLou op 4 November halen. 
Het was even wennen aan elkaar en LouLou vond onze vogels erg interessant (de konijnen had ze nog niet gezien). Maar ze luisterde al best goed en vond alles best. 



LouLou geniet van het buiten zijn en is binnen een echte knuffelkont. 

Soms lijkt het alsof er twee honden zijn, binnen een goed luisterende hond en buiten een ongeleid projectiel. 

We doen met haar de puppencursus en de wil om iets te leren is er zeker wel. Alleen zijn er buiten veel meer interessante dingen. 

We zien zeker verbetering, zeker nu haar loopsheid gestopt is. 







De konijnen en LouLou gaat langzaam beter. Ze breekt de schuifpui niet meer af als ze langs komen huppelen. Dus dat gaat goed komen, al gaat het nog wel even duren voordat ze gaat liggen slapen wanneer ze los lopen buiten. 

De vogels binnen ziet ze nauwelijks meer. 

Buiten is een heel ander verhaal; vooral tijdens de ochtendronde zijn de merels heel interessant. 






We genieten elke dag van LouLou, het is een heerlijke hond die graag met iedereen speelt (of dat nu een mens is of een hond), maar ook heerlijk tegen je aan kan kruipen als ze gaat slapen. 

Ze is zeker niet bazig en voor alles te porren. 

We zijn blij dat we haar een tweede kans kunnen geven. 



Bianca, Lars en Hans







Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER



Een jaar later.... 

Loulou was mee op kampeervakantie: 




Ze heeft geleerd een tent op te zetten... 




Genoten van een botje...




En gemerkt hoe lekker het slaapt in de tent... 



vrijdag 25 december 2015

Ochi (Lorenzo) - Kerst 2015

Fotoreportage van Ochi, de Griekse hond die het beste luistert van heel Nederland! 
Immers: Ochi is Grieks voor "nee". 
Tja....

Ochi is de eerste hond in ons digitale foto-album.
Heeft u ook mooie kerstfoto's van uw Griekje? 
Deel ze met ons en stuur ze ons per MAIL!
We wachten in spanning op al uw mooie, leuke, lieve foto's. 









donderdag 24 december 2015

Nike (Carly)





Al heel lang wilden we een hondje, maar op de een of andere manier kwam het er steeds niet van. 

Voor ons stond al wel vast dat we een hond wilden die een slechte start in het leven had gehad. 

Op een avond in juni zat ik wat te googelen en kwam ik op de site van Dog Rescue Greece. Ik zag de foto van lief hondje, las haar verhaal en was meteen verkocht. Toen Johan de foto zag en het verhaal las, was ook hij verkocht. 
"Zullen we het proberen?"
"Ja" was het volmondige antwoord.





Zo gebeurde het dat we al snel daarna naar het opvanggezin gingen voor een eerste kennismaking. We werden hartelijk verwelkomd door Petra Brouwers. Direct kwam het hondje, wat toen nog Carly heette, speels op ons afgerend. Johan kreeg een grom en ik een lik. Bleek dat ze bang was voor mannen.... 
Maar toen we rustig zaten, kreeg ook Johan een lik.




Wat een lieverd. Johan en ik keken elkaar aan en wisten meteen dat dit het hondje moest worden en bedachten we een naam. Het werd Niké.
Thuis ging het meteen goed. We hebben haar eigen plekje gecreëerd en ze vond het vanaf het begin goed. 
We merkten wel al snel dat Niké wel een heel angstig hondje was. Als er een man binnenkwam begon ze te grommen en te blaffen, tegen alle andere honden blafte ze, voorbijgaand verkeer (auto’s, fietsers, bromfietsers) wilde ze het liefste opeten. 
Dus we hadden een uitdaging. 



Na een week ben ik met haar naar een hondencursus gegaan, eerst een gewenningscursus waar zij andere honden ontmoette die ook een rugzakje hadden. 

Daarna de basiscursus en nu volgen we samen de gevorderde cursus. Niet alleen leuk voor Niké maar ook voor mij. 
Vroeger hadden mijn ouders wel honden gehad maar ikzelf had nog nooit een hond gehad. 
Die cursus heeft Niké ook heel veel gebracht. 


Ze kan nu heel leuk spelen met andere honden, ze is niet meer bang voor mannen en het aanvliegen van verkeer is heel erg afgenomen. Dat laatste is nog niet helemaal over maar we werken er hard aan.

We hebben haar wel al laten steriliseren. We begrepen van Dog Rescue Greece dat zij al puppies heeft gehad op haar jonge leeftijd, toen we haar kregen was zij 1½ jaar. Wij hebben geen behoefte aan gezinsuitbreiding. Daar komt bij dat zij erg veel last had van haar loopsheid. De operatie was zeer goed gegaan, alleen toen ze een kap om moest, kwam de angst in volle hevigheid weer terug. Niemand kreeg haar rustig. De dierenarts heeft haar zelfs wat kalmerends gegeven maar ook dat hielp niet. Een jumper aan werkte niet, de wond was licht ontstoken omdat zij eraan bleef likken. Ik vond het zo zielig om haar zo angstig te zien. Ik heb op internet een opblaasbare nek-band gevonden en toen werd zij weer rustig en heeft zo goed kunnen genezen van de operatie.




In het begin werd ik geregeld gebeld door Janneke van Dog Rescue Greece. Zij gaf mij tips, later werden het mailtjes en nu is de begeleiding gestaakt. 

Ik kon deze begeleiding erg waarderen. Het is toch altijd maar afwachten of het klikt met je nieuwe huisgenoot. Gelukkig was die klik er bij ons.

Niké is niet meer bij ons weg te denken. We zijn erg aan haar gehecht en zij aan ons. We hebben het gezellig met haar. We geven haar graag een 2e kans en als jullie haar foto zien, dan snappen jullie waarom...

Vrolijke dierengroet uit Venlo,
Niké
Johan & Simone




Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER

woensdag 16 december 2015

Pebbles (Fapas)

Pebbles is nu drie jaar oud. Ik kreeg hem toen hij net een half jaar was en nog Fapas heette.
Een lange onzekere slungel was het. Over de allereerste wandeling naar mijn paard deden we drie kwartier. Normaal was dat tien minuten. Hij vond alles eng. Eenmaal op het weggetje naar mijn paard kwamen we vier shetlanders tegen. Pebbles was erg bang en ik dacht oh jee…als hij bang is voor paarden, heb ik een enorm probleem. Maar de wonderen waren de wereld nog niet uit. Even later stond Pebbles in de wei bij mijn paard…en mijn paard mocht Pebbles zowaar aanraken. Pebbles was aangenomen als hond!



Daar begon ons avontuur. Pebbles was eigenlijk best wel makkelijk. Heeft alleen een mobieltje kapot gebeten, voor de rest is alles heel gebleven. Alleen zijn was voor hem ook geen probleem. 
Omdat ik met paarden werk, kon hij ook altijd mee naar het werk. Dan deed ik hem in een lege box tussen de paarden. 
Wat hij wel heel erg moeilijk vond, was luisteren. Vooral als hij los liep en iets leuks zag…. Na de puberteit gaat het echter steeds beter. In huis is Pebbles een hele aanhankelijke hond, buiten gaat hij het liefst zijn eigen gang. Na anderhalf jaar in Kootwijk te hebben gewoond, zijn we vorig jaar naar Zwitserland verhuisd. Nu geniet Pebbles van de wandelingen in de bergen.

Toch heeft hij wel een rugzak meegenomen uit Griekenland. Bepaalde omstandigheden vond hij eng. Dan werd hij snel onzeker en begon te blaffen. Dit ook richting mensen en andere honden. Ik heb heel veel steun gehad aan Ingrid Timmermans, zij is specialist op het gebied van honden uit het buitenland met bepaalde gedragsproblemen. (www.ittom.nl) Pebbles staat zelfs op haar website als fotomodel.
Zij heeft ons geholpen elkaars taal te leren begrijpen. Wij spreken immers geen Grieks, Nederlands of Schweitzer-Deutsch, maar... Hondentaal! 

Herzliche Grüße van Anita en Pebbles uit Zwitserland 

Kleine hondjes worden groot...


maandag 16 november 2015

Zouzou

Sinds een maand woont de prachtige Zouzou bij mij. Het was liefde op het eerste gezicht. Al vanaf dag één volgt ze me waar ik ook ga. Alsof ze mijn eigen schaduw is. 


Zouzou is duidelijk een hondje die niet in haar eerste weken gesocialiseerd is. Ze vindt heel veel dingen spannend; spelen met andere hondjes, alleen thuis zijn, het station, maar vooral mannen (met baarden!). Als de enthousiaste buurpuppy langs kwam, school ze tussen mijn benen. Als er een man aan kwam, blaft ze vervaarlijk. Als we langs het station moesten, kromp ze ineen en wilde ze niet mee. 

Wandelen was een verplichting, ze sjokte achter me aan, deed haar behoefte en wilde weer naar huis. Het allerlekkerst vond ze het om alleen met mij thuis te zijn. Dan speelde ze voorzichtig met haar knuffelvos of een botje.




Nu, een maand later, zie ik al een heel ander hondje!

Tijdens het wandelen zwiept haar staart wellustig alle kanten op. Ze is dikke vriendinnen geworden met de buurhond en vindt spelen in het water helemaal te gek!

We zijn al op familiebezoek geweest, met de trein. Dát was spannend! Maar eenmaal daar aangekomen, stonden er drie vrolijke kleuters te wachten. Ik heb haar nog nooit zo enthousiast gezien. 

Zouzou blijkt een heuse kindervriend!








Er zijn veel dingen die hartstikke goed gaan, alleen de bebaarde mannen blijven spannend. Maar we oefenen samen en ik heb er een prachtige, trouwe vriendin bij! 

Amel

woensdag 11 november 2015

Soof (Sophia)


Hier even een update van Sophia, inmiddels Soof. Ik weet nog hoe ze de eerste dag bij ons in huis kwam als opvanghondje. Wat een zielige hoopje hond was ze. Als ik alleen maar opstond van de bank, rende ze al bibberend onder de tafel. Wat had ik met haar te doen. Ik had even contact met Arnolda over haar en zij zei: "Pas op, ze kruipt zo jouw hart in." Maar ik was standvastig en dacht: "Nee, we vinden wel een goed huisje. Dan kan ik hierna weer een andere ‘Sophia’ helpen".


Dag 3 was ik alleen met haar aan het wandelen. Ze schrok van een voetganger en voor ik het wist had ze zich als een heuse Houdini ontdaan van haar tuig. Rustig probeerde ik haar te roepen, te lokken met voer, mezelf klein te maken, maar niks werkte. Ze werd steeds angstiger van alle bekijks en zette het op een rennen. Staart tussen de benen en daar ging ze, ik op afstand met inmiddels de tranen in de ogen erachteraan. Na 15 minuten werd ze moe en kon ik op een kleine twee meter naast haar gaan zitten. Ze wilde omdraaien, maar ik kon haar nog net pakken. Ze was zo bang geweest voor alles en iedereen. Maar ze was weer bij me. Wat een opluchting.


Een week later was het al een hele andere Soof. Ze zag hoeveel aandacht mijn eigen hond Puck kreeg en hoe Puck daarvan genoot. Steeds dichterbij kwam ze tot ik haar ook overal kon aaien. Als ze ‘s ochtends uit haar bench kwam werd ik overspoeld met liefde. Kusjes overal, rondjes draaien van vreugde en tegen mij aan hangen, zodat ze flink geaaid en geknuffeld kon worden. We begonnen met trainen. Zit, af, haar naam; ze vond het geweldig! (De koekjes als beloning al helemaal) Mensen op straat begonnen het ook te zien. "Ze kijkt anders uit haar ogen.” "Ze is niet meer zo timide hè! Super om te zien!"






Aan de andere kant begon ze ook meer aan mij te hangen, aan mijn kind, aan mijn hond. Huilen en piepen als we ergens op bezoek waren en ik eventjes weg moest.

Wij begonnen ons ook aan haar te hechten. Het was alsof ze er altijd is geweest.

Arnolda had gelijk, ze was in mijn hart gekropen. In het hart van ons allemaal.

En na vier weken Sophia als opvanghond gehad te hebben, is ze nu Soof. Ons hondje.








Toen ze echt van mij was ging ik de uitdaging aan. Vier weken na haar ontsnapping ben ik alleen met haar naar buiten gegaan. Weg van de prikkels in het dorp richting de Rijn gelopen en het bos. 
Ik had er vertrouwen in dat we een band hebben, maar het voorval zat me ook nog vers in het geheugen. Toch heb ik haar los geklikt. En ze kwam terug! Ze sprong van plezier! Wat was ik trots op haar! 

We moeten zeker nog aan dingen werken. Andere mensen zijn spannend en andere honden net zo. Maar we maken grote stappen en het geeft zo'n voldoening om te zien waar we zijn begonnen en waar we nu al staan.


We zijn intens gelukkig met haar.


Groetjes,
Irma, Layla, Puck en Soof 




Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER

donderdag 22 oktober 2015

Huggins

Kijk Huggins,

Ik kijk, vol trots, naar een kwispelende Huggins terwijl wildvreemde wandelaars haar passeren. 
Het is nog maar vijf maanden geleden dat mijn oog viel op een bibberend rescue-hondje op Marktplaats. Voor mij een totaal onbekend fenomeen; 'zielige hondjes redden uit het buitenland'. 
Maar mijn voornemen was en bleef om een hele gevaarlijke, fiere, waakhond te scoren voor ons Buitencentrum Moerveld.



Nu vijf maanden later heb ik mijn leven ingericht met, in plaats van een over- agressieve mechelaar, een bibberend onderdanig stress-teefje Huggins. Een mengelmoes van een pointer, whippet en boxer; vermoed ik. Ze heeft immers de rood doorlopende uitpuilende ogen van een boxer, het bibberende schrale lijfje van een whippet en het 'pointen' van een 'prooi' van een pointer. Huggins bleek al gauw een probleemhondje te zijn. Ze was al 10 maanden toen ze bij me kwam. De laatste woorden van het gastgezin; 'Doe goed je best lieve meid', waren niet voor niets. Huggins bleek voor alles en iedereen bang te zijn. Altijd, bibberend, op zoek naar een schuilplek. Zelfs mij vond ze creapy. Aan mij de belangrijke taak om haar angst zo snel- en zoveel- mogelijk in te dammen.


Gedragstherapeuten, google, bat-training, vakliteratuur… volgden. Alles heb ik geraadpleegd tot ik er horendol van werd. Rot toch op met het observeren of ze rechts-kwispelend of links-kwispelend is, met het geven van irritante piepstemmerige complimenten (terwijl ze met de staart tot aan haar navel naast me blijft lopen), met het hanteren van een 10 meter lange lijn die na elke kleine vluchtbeweging al in een ingewikkelde knoop zit. 


Ik werd er nog nerveuzer van dan Huggins zelf. In de prullenbak ermee. Vanaf nu gewoon goed kijken naar mijn nieuwe vriendin, gezond verstand gebruiken en 'het begeleiden' heel dicht bij mezelf houden zonder mijn authenticiteit te verliezen. 


Ik kijk, vol trots, naar een kwispelende Huggins terwijl wildvreemde wandelaars haar passeren. 
De laatste woorden van het gastgezin; 'Doe goed je best lieve meid', dreunen me na. Ik lach naar mijn oogappel, scoor een foto en ik maak haar met een zo hoog mogelijke piepstem een meer dan welverdiend compliment.

Madelein



Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER