maandag 30 september 2024

Het leven van Souf - In Memoriam

Souf is een van de vele honden die Dog Rescue Greece in de loop der jaren heeft gered.
Met dit levensverhaal eren wij niet alleen Souf, maar alle honden die een plekje 
in ons leven hebben gehad en voor altijd in onze harten blijven.




In de zomer van 2016 kwam je in mijn leven.

Een paar maanden eerder was je gevonden in de bossen bij Preveza in Griekenland, samen met je pup Pluto. Waar je andere pups waren weet helaas niemand.

Gelukkig werd je samen met Pluto goed opgevangen en verzorgd door de dames van de opvang, en werd Pluto al snel naar Nederland gevlogen voor adoptie. 

En dat trok jij niet, dus je ontsnapte uit de opvang om Pluto te gaan zoeken.

Mijn hart brak toen ik dat verhaal las. Je was nog maar 2 jaar en wat maakte je al veel (verdriet) mee. Zo vaak heb ik me afgevraagd wat er allemaal in dat koppie van je zou zijn omgegaan.

Gelukkig werd je naar Nederland gevlogen door Dog Rescue Greece en kwam je terecht bij je tijdelijk opvangadres in Capelle a/d IJssel. Een jong stel, die goed wisten hoe ze met honden om moesten gaan, en hoe ze ze moesten trainen. Ze schrokken wel even van je in het begin, want je had al snel een heel kussen van een stoel kapot gebeten; je was toen je net aankwam wel even van slag van alles wat er gebeurd was.

Maar al snel kwamen ze erachter wat voor ontzettend lieve, rustige hond je eigenlijk kon zijn, als je gewoon een stabiele, liefdevolle basis zou hebben.

Toen ik je voor het eerst daar zag, geknield voor je ging zitten en je in je ogen aankeek, wist ik het gelijk. Ik wil jou een fijn en mooi leven gaan geven. Ik voelde gelijk een connectie met je, iets wat ik niet met ieder dier of hond gelijk voel.


In september 2016 werd je persoonlijk door Arnolda van DRG en de jongeman die je getraind had gebracht, en kon je nieuwe leven in Nederland gaan beginnen.

In het begin was je best wel op jezelf, je ging graag op je grote kussen liggen en bekeek de boel graag van een afstandje. Een aai vond je fijn, maar je was nog niet gelijk een hele grote knuffelkont. Lopen aan de (lange) lijn ging allemaal goed, maar los was vanwege het grote jachtinstinct wat moeilijk op een eiland in Noord Holland, vol met konijnen en eenden.




Na een klein jaar op het eiland verhuisden we samen naar Amsterdam. Ik vond het spannend of je dat wel leuk zou vinden maar niks bleek minder waar: je was dol op de stad! Want in de stad zijn overal etensluchtjes, terrasjes en koffietentjes waar ik niet een voorbij aan kon lopen, want dan trok je me wel naar binnen. Je was miss Populair met je mooie grote bruine ogen, en overal kreeg je volop aandacht en werd je geaaid door iedereen, en daar kon je geen genoeg van krijgen.

Het vaste rondje Flevopark in de ochtend, vele uitjes naar natuurgebied het Twiske, en veel strandwandelingen in Castricum aan Zee maakte het een perfecte combi.

Maar we leefden in een appartement, zonder balkon en na een jaar of 3 (midden in coronatijd) was ik er klaar mee en wilde ik je zo graag een huis met tuin geven, zodat je lekker zelf naar buiten kon lopen, onbeperkt in de zon kon liggen, enz.

Voorjaar 2021 was het zover; we verhuisden naar Houten en je kreeg je tuin van maar liefst 11 meter diep! Op 10 minuten lopen van een natuurgebied. 

Elke dag gingen we rond lunchtijd er samen op uit met de auto: naar Landgoed Amelisweerd, wandelen in de bossen van de Bilt, of met de trein naar Utrecht en daar rondje Singel en natuurlijk weer een koffietentje meepakken.

Alles vond je leuk; autorijden, de trein in; echt niks was een probleem voor je. Lief en rustig zat je altijd de boel te aanschouwen, en uiteraard keek je bij wie je weer een aai kon halen. Jaren hebben we zo gevuld. Je was de beste en liefste hond die ik me  had kunnen wensen. Ik hield en hou nog steeds zo vreselijk veel van je. Je was zo ontzettend makkelijk met alles; blafte nooit, nooit druk of gestresst, je straalde een bepaalde “zen”-heid uit. Ook jonge, bange of drukke hondjes werden rustig van jou. Vaak heb ik me verwonderd dat je zo was, gezien alles wat je al had meegemaakt. 

Ik heb altijd maar de conclusie getrokken dat je waarschijnlijk in Griekenland

gedumpt was, maar niet mishandeld, anders kòn het gewoon niet dat je zo dol was op mensen.

Maar zeker weten deed ik dat natuurlijk niet. Dat bleek later wel….




Omdat ik ook moest werken ging je de laatste 2 jaar 3 dagen in de week naar een oppasgezin met 2 kids en dat vond je prachtig. Er werd best wat met je op en neer gereden, maar ook dat leek geen enkel probleem voor je. Volgens mij vond je die afwisseling juist wel leuk. Elke avond kroop je dan weer tegen me aan op de bank, en dan nog altijd proberen net even verder tegen me aan te gaan liggen. Je koppie op mijn buik. Zo zaten we. Wat hield ik daar toch enorm van, die momenten. Je hebt me zo gelukkig gemaakt daarmee lieve Souf.

Zo vaak heb ik gedacht: Duurde een hondenleven maar veel langer, want ik kan me geen leven zonder jou voorstellen.

Woensdag 4 sept (2024) gingen we weer zoals zo vaak een dagje naar strand Noordwijk, en hadden we een heerlijke dag. Maar die avond kreeg je diarree. Niks schokkends dacht ik, vast weer iets van straat gegeten wat dit keer niet goed valt. Maar dat was het niet. Het werd erger en erger de dag erop en je begon ook te braken. De dierenarts maakte röntgenfoto’s van je om te kijken of je geen obstructie had. Dat was niet zo. 

Wel ontdekte hij iets anders op de foto wat er verder niks mee te maken had maar wat ik mega schokkend vond: “Je hond is beschoten geweest” zei hij. “Ik zie haar hele romp onder de hagelkogeltjes”.

Dat was natuurlijk in Griekenland gebeurd, want Souf is nog nooit uit mijn gezichtsveld geweest en in natuurgebieden liep ze altijd aan de lange lijn. Ik moest nog even bijkomen van deze info:

Mijn lieve, lieve Souf, loopt gewoon al 8 jaar met kogeltjes in haar lichaam rond.

Waarschijnlijk liep je daar ergens te zwerven op het land van een boer o.i.d die daar niet van “gediend” was. Het is ongelooflijk hoe er in sommige landen over honden en dieren gedacht wordt. Ik kan daar echt totaal niet bij.

En dat was dan even alleen maar “side” information, want je klachten bleken van een virus te komen. Al snel ging het enorm bergafwaarts met je en de dag erop moest ik je met spoed naar het dierenziekenhuis in Amsterdam rijden. Daar hebben ze van alles geprobeerd om je te redden in 2 dagen tijd maar alle medicatie sloeg niet aan. Het virus was sterker dan je eigen lichaam met je toch al zwakke maagje.

Helaas konden ze je niet meer redden, en nu, gister precies 2 weken geleden heb ik je met de grootste pijn in mijn hart moeten laten inslapen, om je uit je lijden te verlossen.


Dat doet echt enorm veel pijn, maar ik probeer me vast te houden aan alle mooie momenten die we samen gehad hebben. 

Ik heb er echt alles aan gedaan om je een zo’n leuk mogelijk leven te geven en ik heb je zo vaak zien genieten. En daar deed ik het voor, dat was mijn doel, die dag daar in Capelle aan de IJssel dat ik voor het eerst in je ogen keek.


Lieve Souf, dankjewel voor alles. Dankje voor alle mooie momenten de afgelopen 8 jaar. Je blijft voor altijd in mijn hart en hoofd. Je bent een enorm bijzondere en unieke hond en had geen moment met jou willen missen..

Je bent GOUD.


Dagmar Lap




❤️

dinsdag 10 september 2024

Zacharias - In Memoriam

Arnolda's Dagboek

De pijn die ik voel is onbeschrijfelijk. 

Dit is zó onrechtvaardig, waarom moest dit gebeuren? 

Na een ellendig en eenzaam bestaan achter hekken, in een verlaten hoekje van de shelter,  konden we hem daar weghalen en een beter verblijf voor hem regelen. 

De toekomst lachte Zacharias toe. 

Want in Nederland wachtte inmiddels een lieve mevrouw op hem, met een zachte mand en heel veel liefde voor hem in petto. Niets leek zijn geluk in de weg te staan en hij zou eindelijk, na een leven van ellende en verdriet, een prachtig plekje krijgen. 

Tot die verschrikkelijke ochtend dat ik hem vond... 

Zijn hart had het die nacht begeven, zo bleek bij de autopsie. 

Waarom, waarom, moest dit deze schat overkomen? 

Hij hield zo van knuffels, hij was zo een lieverd. 

Hij verdiende het gelukkig te zijn, hij verdiende nog zoveel mooie jaren. 

Te lopen door het gras van de uiterwaarden in Nederland, te zwemmen in de Lek... 

Maar het mocht niet zo zijn.


Voor altijd in onze harten, dag lieve Zacharias, rust zacht.





❣️


zondag 21 april 2024

Arnolda's Dagboek - Zondag 21 april 2024

Arnolda's Dagboek



Donderdag 18 april begon de grote reis en ben ik met 19 honden vertrokken uit Griekenland. 

Vrijdag 19 april vloog Gerben mij tegemoet naar Sofia, alwaar ik hem heb opgepikt en we samen door Bulgarije, Roemenië, Hongarije, Oostenrijk en Duitsland gereden zijn, om uiteindelijk uit te komen in Culemborg bij onze fantastische sponsor Hondenauto.nl van Rob van der Linden.

Hij maakte het weer mogelijk dat de hondjes in zijn bedrijfshal veilig uitgeladen konden worden, en de nieuwe families droog, warm en zonder stress hun hondjes in ontvangst konden nemen. Het was een feest om zoveel lieve mensen te ontmoeten en zo ontvangen te worden.
Heel veel dank aan iedereen, het was fantastisch!

Arnolda Westerduin, Voorzitter Dog Rescue Greece




donderdag 11 april 2024

Arnolda's dagboek - Hope

Arnolda's dagboek


Hope

❤️

De beelden spreken voor zich... 

Helpt u ons Hope te helpen?










Namens Hope, dank u wel

❤️


woensdag 14 februari 2024

Zacharias


Vandaag, op Valentijnsdag, het verhaal van Zacharias. Verteld door Zacharias zelf, maar op papier gezet door Tamara Tol, Beschermvrouwe van Dog Rescue Greece.



Jonge Zacharias - zijn verhaal over hoop


Wat een lange passage, zou je denken. Ik zou zeggen: een leven in een notendop.

Ik ben lekker en warm opgegroeid op en buiten een binnenplaats in een wijk van Amfissa vlakbij het asiel. Ik werd gevoed en geliefd, niet door iedereen, alleen door de eigenaren van de binnenplaats, ik werd geknuffeld, alleen door hen, alleen zij wilden dat ik daar was.

Ik had daar geluk. Onder hen was een dierenarts. Maar de stemmen van de anderen die mij wegjoegen waren fel en steeds krachtiger. 

Hun handen zaten vol gif voor ratten en honden. Ik weet niet hoeveel ratten en katten ze hadden gedood, maar de dierenarts was erin geslaagd mij te redden. Ze heeft mij meegenomen. Ze heeft mij meegenomen. Maar... waar zou ze mij naartoe brengen?



Ik ben Zacharias.


Tot dat moment was dat alles wat ik had. 

Eén enkele naam. Een zoete naam die in het Grieks ‘gemaakt van suiker’ betekent. En dat is precies wat ik ben, Zacharias, een jonge hond, in maart word ik drie.

Nou, ik was nog maar een paar maanden oud toen ik wegkwam van die mensen die hun handen (en hart) vol vergif hadden. Ik ben ontsnapt. Als je het in het woordenboek zoekt “wegkomen of gered worden”, zul je zien dat je op een betere, veiligere plek terechtkomt. Welnu, uw boeken begrijpen het helemaal verkeerd.De dierenarts heeft mij gered en veroordeeld. Ja, ik heb het gif vermeden, maar ik was voorbestemd om vertrouwd te raken met de tralies, de kou, de groene bak als dak, de eenzaamheid. 




Ik was daar te jong, te eenzaam (want daar is ook "de achterkant van het asiel"). Als je in je woordenboek zoekt, als je het nog niet hebt weggegooid, naar het woord ‘onderdak’, kun je beter de term ‘verwaarloosd onderdak’ opzoeken. Omdat niemand daar ooit terug zou kunnen komen. Mensen noemen dat: een "onbewoonbaar verklaarde plek". 




Toen ik in mijn buurt woonde, was ik me bewust van de dingen om me heen. Regent het? Ik ga naar de binnenplaats waar vroeger mijn water was. Loop ik gevaar door andere grote zwerfhonden? Door mensen met hun handen vol gif? Ik ga ergens onderdoor, er is een vrachtwagen dichtbij, ik ren, ik los dit op.

Daar waar ze mij hadden gebracht, was er absoluut niets. Geen vrachtwagens, alleen tralies en de lucht. Kijk naar mijn foto's, alleen maar water en de parasieten die uit het vuile water groeiden, alleen maar rotsen en de lucht. Was het aan het regenen? Er was geen plek om je te verstoppen. Koud? Ik had geen vriend die me kon knuffelen en warm houden. Denk je dat het altijd zomer is in Griekenland? Je kan het aan mij vragen. Amfissa is omgeven door bergen. Het sneeuwt, het is koud. Maar het ergste is de brute zon. Ik zocht tevergeefs naar schaduw. Een beetje koelte. Ik was op zoek naar wat vers water.




Ik was op zoek naar mensen. En ja. Het was Arnolda van Dog Rescue Greece die mij zag.


Ze zag dat ik geen dak had, geen schuilplaats in het asiel. Ze zag mijn eenzaamheid en mijn verlangen naar gezelschap. Ze maakte plannen voor mij om verplaatst te worden. 

Ze praatte tegen me en knuffelde me. Elke keer dat ze kwam, stak ik mijn vacht tegen de tralies, nee, het waren geen tralies, het was een hekwerk dat je doorboort en pijn doet. Ik klom erop, legde mijn hoofd en pootjes erop om geaaid te worden. Haar stem was mijn troost en gezelschap. Ze liet me de tekeningen van de nieuwe kennels zien. 


"Heb geduld, kleine Zacharias, je gaat hier weg, je krijgt een grotere ruimte, een stevig huis vol liefde. Het hekwerk zal je geen pijn meer doen." 

En ik wachtte met verwachting en opwinding. Ik moest wachten. Niet meer nat worden, niet meer verbranden onder de zon in de Griekse zomers, daar droomde ik van.


En toen kwamen ze. Twee dames die een andere taal spraken, die van Arnolda, dit is de taal van de liefde. Tamara en Rosemarie. Terwijl ik wachtte, aaiden ze me zachtjes door dat vreselijke hekwerk heen. Ze namen foto's van mij en boden hondenhokken aan voor mij en de anderen daar. Hondenhokken ondersteund door Volendam. Volendam is ongetwijfeld een plaats die heel dichtbij ons ligt; ze merkten namelijk dat we nat werden, waaruit ik begreep dat ze in dat "Volendam" weten hoe het is om te leven met water. Het kon ze schelen. Het lijkt alsof Amfissa ver weg is van het asiel, verder weg dan Volendam. Anders zouden de mensen van Amfissa onze kou, natheid, en eenzaamheid wel hebben gezien.




En de dames uit Volendam zagen mij en vroegen Κonstantina naar mij. Ik weet het, ze hadden ook gevraagd naar een oudere hond, Sifis, en naar een jonge hond, naar mij. Nu nog zo jong, maar morgen oud en onzichtbaar daarginds. Dus ik word hier niet oud? En hoop? Is er hoop voor mij? 

En de dag kwam dat het schetsblok en de tekeningen en de potloden van Arnolda werkelijkheid werden. En nu ben ik sinds enige tijd op een betere plek, en ik heb een robuust hondenhok uit Volendam, en ik leef zonder vuil water en parasieten. Op de foto's zie je een mooie, rustige, lieve hond. Kon ik maar spreken om jullie allemaal te bedanken, dames.




Ik hou van de knuffels van mensen en hun gesprekken; ik wil dicht bij hen zijn. Ik ben een vrolijke en een gevoelige heer, grandioos van grootte en hart, wit van lichaam en ziel.

Ik ben speciaal, zeggen ze, maar waarom vraagt niemand dat ik zijn of haar vriend wil zijn?

Ik ben gewoon Zacharias, een van de vele die je hebt geholpen om een hondenhok te geven. Heb ik een kans om een liefdevol huis te hebben?


U vindt mij ook op de website van Dog Rescue Greece: [ZACHARIAS]


Neem contact op met Dog Rescue Greece en laat weten dat u er voor mij bent. 

info@dogrescuegreece.nl