Vandaag, op Valentijnsdag, het verhaal van Zacharias. Verteld door Zacharias zelf, maar op papier gezet door Tamara Tol, Beschermvrouwe van Dog Rescue Greece.
Jonge Zacharias - zijn verhaal over hoop
Wat een lange passage, zou je denken. Ik zou zeggen: een leven in een notendop.
Ik ben lekker en warm opgegroeid op en buiten een binnenplaats in een wijk van Amfissa vlakbij het asiel. Ik werd gevoed en geliefd, niet door iedereen, alleen door de eigenaren van de binnenplaats, ik werd geknuffeld, alleen door hen, alleen zij wilden dat ik daar was.
Ik had daar geluk. Onder hen was een dierenarts. Maar de stemmen van de anderen die mij wegjoegen waren fel en steeds krachtiger.
Hun handen zaten vol gif voor ratten en honden. Ik weet niet hoeveel ratten en katten ze hadden gedood, maar de dierenarts was erin geslaagd mij te redden. Ze heeft mij meegenomen. Ze heeft mij meegenomen. Maar... waar zou ze mij naartoe brengen?
Ik ben Zacharias.
Tot dat moment was dat alles wat ik had.
Eén enkele naam. Een zoete naam die in het Grieks ‘gemaakt van suiker’ betekent. En dat is precies wat ik ben, Zacharias, een jonge hond, in maart word ik drie.
Nou, ik was nog maar een paar maanden oud toen ik wegkwam van die mensen die hun handen (en hart) vol vergif hadden. Ik ben ontsnapt. Als je het in het woordenboek zoekt “wegkomen of gered worden”, zul je zien dat je op een betere, veiligere plek terechtkomt. Welnu, uw boeken begrijpen het helemaal verkeerd.De dierenarts heeft mij gered en veroordeeld. Ja, ik heb het gif vermeden, maar ik was voorbestemd om vertrouwd te raken met de tralies, de kou, de groene bak als dak, de eenzaamheid.
Ik was daar te jong, te eenzaam (want daar is ook "de achterkant van het asiel"). Als je in je woordenboek zoekt, als je het nog niet hebt weggegooid, naar het woord ‘onderdak’, kun je beter de term ‘verwaarloosd onderdak’ opzoeken. Omdat niemand daar ooit terug zou kunnen komen. Mensen noemen dat: een "onbewoonbaar verklaarde plek".
Toen ik in mijn buurt woonde, was ik me bewust van de dingen om me heen. Regent het? Ik ga naar de binnenplaats waar vroeger mijn water was. Loop ik gevaar door andere grote zwerfhonden? Door mensen met hun handen vol gif? Ik ga ergens onderdoor, er is een vrachtwagen dichtbij, ik ren, ik los dit op.
Daar waar ze mij hadden gebracht, was er absoluut niets. Geen vrachtwagens, alleen tralies en de lucht. Kijk naar mijn foto's, alleen maar water en de parasieten die uit het vuile water groeiden, alleen maar rotsen en de lucht. Was het aan het regenen? Er was geen plek om je te verstoppen. Koud? Ik had geen vriend die me kon knuffelen en warm houden. Denk je dat het altijd zomer is in Griekenland? Je kan het aan mij vragen. Amfissa is omgeven door bergen. Het sneeuwt, het is koud. Maar het ergste is de brute zon. Ik zocht tevergeefs naar schaduw. Een beetje koelte. Ik was op zoek naar wat vers water.
Ik was op zoek naar mensen. En ja. Het was Arnolda van Dog Rescue Greece die mij zag.
Ze zag dat ik geen dak had, geen schuilplaats in het asiel. Ze zag mijn eenzaamheid en mijn verlangen naar gezelschap. Ze maakte plannen voor mij om verplaatst te worden.
Ze praatte tegen me en knuffelde me. Elke keer dat ze kwam, stak ik mijn vacht tegen de tralies, nee, het waren geen tralies, het was een hekwerk dat je doorboort en pijn doet. Ik klom erop, legde mijn hoofd en pootjes erop om geaaid te worden. Haar stem was mijn troost en gezelschap. Ze liet me de tekeningen van de nieuwe kennels zien.
"Heb geduld, kleine Zacharias, je gaat hier weg, je krijgt een grotere ruimte, een stevig huis vol liefde. Het hekwerk zal je geen pijn meer doen."
En ik wachtte met verwachting en opwinding. Ik moest wachten. Niet meer nat worden, niet meer verbranden onder de zon in de Griekse zomers, daar droomde ik van.
En toen kwamen ze. Twee dames die een andere taal spraken, die van Arnolda, dit is de taal van de liefde. Tamara en Rosemarie. Terwijl ik wachtte, aaiden ze me zachtjes door dat vreselijke hekwerk heen. Ze namen foto's van mij en boden hondenhokken aan voor mij en de anderen daar. Hondenhokken ondersteund door Volendam. Volendam is ongetwijfeld een plaats die heel dichtbij ons ligt; ze merkten namelijk dat we nat werden, waaruit ik begreep dat ze in dat "Volendam" weten hoe het is om te leven met water. Het kon ze schelen. Het lijkt alsof Amfissa ver weg is van het asiel, verder weg dan Volendam. Anders zouden de mensen van Amfissa onze kou, natheid, en eenzaamheid wel hebben gezien.
En de dames uit Volendam zagen mij en vroegen Κonstantina naar mij. Ik weet het, ze hadden ook gevraagd naar een oudere hond, Sifis, en naar een jonge hond, naar mij. Nu nog zo jong, maar morgen oud en onzichtbaar daarginds. Dus ik word hier niet oud? En hoop? Is er hoop voor mij?
En de dag kwam dat het schetsblok en de tekeningen en de potloden van Arnolda werkelijkheid werden. En nu ben ik sinds enige tijd op een betere plek, en ik heb een robuust hondenhok uit Volendam, en ik leef zonder vuil water en parasieten. Op de foto's zie je een mooie, rustige, lieve hond. Kon ik maar spreken om jullie allemaal te bedanken, dames.
Ik hou van de knuffels van mensen en hun gesprekken; ik wil dicht bij hen zijn. Ik ben een vrolijke en een gevoelige heer, grandioos van grootte en hart, wit van lichaam en ziel.
Ik ben speciaal, zeggen ze, maar waarom vraagt niemand dat ik zijn of haar vriend wil zijn?
Ik ben gewoon Zacharias, een van de vele die je hebt geholpen om een hondenhok te geven. Heb ik een kans om een liefdevol huis te hebben?
U vindt mij ook op de website van Dog Rescue Greece: [ZACHARIAS]
Neem contact op met Dog Rescue Greece en laat weten dat u er voor mij bent.