Arnolda's dagboek - Hope

Arnolda's dagboek

Hope

❤️

De beelden spreken voor zich... 

Helpt u ons Hope te helpen?

Namens Hope, dank u wel

❤️

Zacharias

Vandaag, op Valentijnsdag, het verhaal van Zacharias. Verteld door Zacharias zelf, maar op papier gezet door Tamara Tol, Beschermvrouwe van Dog Rescue Greece.

Jonge Zacharias - zijn verhaal over hoop

Wat een lange passage, zou je denken. Ik zou zeggen: een leven in een notendop.

Ik ben lekker en warm opgegroeid op en buiten een binnenplaats in een wijk van Amfissa vlakbij het asiel. Ik werd gevoed en geliefd, niet door iedereen, alleen door de eigenaren van de binnenplaats, ik werd geknuffeld, alleen door hen, alleen zij wilden dat ik daar was.

Ik had daar geluk. Onder hen was een dierenarts. Maar de stemmen van de anderen die mij wegjoegen waren fel en steeds krachtiger. 

Hun handen zaten vol gif voor ratten en honden. Ik weet niet hoeveel ratten en katten ze hadden gedood, maar de dierenarts was erin geslaagd mij te redden. Ze heeft mij meegenomen. Ze heeft mij meegenomen. Maar... waar zou ze mij naartoe brengen?

Ik ben Zacharias.

Tot dat moment was dat alles wat ik had. 

Eén enkele naam. Een zoete naam die in het Grieks ‘gemaakt van suiker’ betekent. En dat is precies wat ik ben, Zacharias, een jonge hond, in maart word ik drie.

Nou, ik was nog maar een paar maanden oud toen ik wegkwam van die mensen die hun handen (en hart) vol vergif hadden. Ik ben ontsnapt. Als je het in het woordenboek zoekt “wegkomen of gered worden”, zul je zien dat je op een betere, veiligere plek terechtkomt. Welnu, uw boeken begrijpen het helemaal verkeerd.De dierenarts heeft mij gered en veroordeeld. Ja, ik heb het gif vermeden, maar ik was voorbestemd om vertrouwd te raken met de tralies, de kou, de groene bak als dak, de eenzaamheid. 

Ik was daar te jong, te eenzaam (want daar is ook "de achterkant van het asiel"). Als je in je woordenboek zoekt, als je het nog niet hebt weggegooid, naar het woord ‘onderdak’, kun je beter de term ‘verwaarloosd onderdak’ opzoeken. Omdat niemand daar ooit terug zou kunnen komen. Mensen noemen dat: een "onbewoonbaar verklaarde plek". 

Toen ik in mijn buurt woonde, was ik me bewust van de dingen om me heen. Regent het? Ik ga naar de binnenplaats waar vroeger mijn water was. Loop ik gevaar door andere grote zwerfhonden? Door mensen met hun handen vol gif? Ik ga ergens onderdoor, er is een vrachtwagen dichtbij, ik ren, ik los dit op.

Daar waar ze mij hadden gebracht, was er absoluut niets. Geen vrachtwagens, alleen tralies en de lucht. Kijk naar mijn foto's, alleen maar water en de parasieten die uit het vuile water groeiden, alleen maar rotsen en de lucht. Was het aan het regenen? Er was geen plek om je te verstoppen. Koud? Ik had geen vriend die me kon knuffelen en warm houden. Denk je dat het altijd zomer is in Griekenland? Je kan het aan mij vragen. Amfissa is omgeven door bergen. Het sneeuwt, het is koud. Maar het ergste is de brute zon. Ik zocht tevergeefs naar schaduw. Een beetje koelte. Ik was op zoek naar wat vers water.

Ik was op zoek naar mensen. En ja. Het was Arnolda van Dog Rescue Greece die mij zag.

Ze zag dat ik geen dak had, geen schuilplaats in het asiel. Ze zag mijn eenzaamheid en mijn verlangen naar gezelschap. Ze maakte plannen voor mij om verplaatst te worden. 

Ze praatte tegen me en knuffelde me. Elke keer dat ze kwam, stak ik mijn vacht tegen de tralies, nee, het waren geen tralies, het was een hekwerk dat je doorboort en pijn doet. Ik klom erop, legde mijn hoofd en pootjes erop om geaaid te worden. Haar stem was mijn troost en gezelschap. Ze liet me de tekeningen van de nieuwe kennels zien. 

"Heb geduld, kleine Zacharias, je gaat hier weg, je krijgt een grotere ruimte, een stevig huis vol liefde. Het hekwerk zal je geen pijn meer doen." 

En ik wachtte met verwachting en opwinding. Ik moest wachten. Niet meer nat worden, niet meer verbranden onder de zon in de Griekse zomers, daar droomde ik van.

En toen kwamen ze. Twee dames die een andere taal spraken, die van Arnolda, dit is de taal van de liefde. Tamara en Rosemarie. Terwijl ik wachtte, aaiden ze me zachtjes door dat vreselijke hekwerk heen. Ze namen foto's van mij en boden hondenhokken aan voor mij en de anderen daar. Hondenhokken ondersteund door Volendam. Volendam is ongetwijfeld een plaats die heel dichtbij ons ligt; ze merkten namelijk dat we nat werden, waaruit ik begreep dat ze in dat "Volendam" weten hoe het is om te leven met water. Het kon ze schelen. Het lijkt alsof Amfissa ver weg is van het asiel, verder weg dan Volendam. Anders zouden de mensen van Amfissa onze kou, natheid, en eenzaamheid wel hebben gezien.

En de dames uit Volendam zagen mij en vroegen Κonstantina naar mij. Ik weet het, ze hadden ook gevraagd naar een oudere hond, Sifis, en naar een jonge hond, naar mij. Nu nog zo jong, maar morgen oud en onzichtbaar daarginds. Dus ik word hier niet oud? En hoop? Is er hoop voor mij? 

En de dag kwam dat het schetsblok en de tekeningen en de potloden van Arnolda werkelijkheid werden. En nu ben ik sinds enige tijd op een betere plek, en ik heb een robuust hondenhok uit Volendam, en ik leef zonder vuil water en parasieten. Op de foto's zie je een mooie, rustige, lieve hond. Kon ik maar spreken om jullie allemaal te bedanken, dames.

Ik hou van de knuffels van mensen en hun gesprekken; ik wil dicht bij hen zijn. Ik ben een vrolijke en een gevoelige heer, grandioos van grootte en hart, wit van lichaam en ziel.

Ik ben speciaal, zeggen ze, maar waarom vraagt niemand dat ik zijn of haar vriend wil zijn?

Ik ben gewoon Zacharias, een van de vele die je hebt geholpen om een hondenhok te geven. Heb ik een kans om een liefdevol huis te hebben?

U vindt mij ook op de website van Dog Rescue Greece: [ZACHARIAS]

Neem contact op met Dog Rescue Greece en laat weten dat u er voor mij bent. 

info@dogrescuegreece.nl

Sifis, de vergeten hond

Het korte verhaal van Sifis in de schaduw achterin

Geboorte: 12.8.2013

Hier is de reis van een pasgeboren puppy, de reis van Sifis’ tienjarige eenzame ‘leven’. Hij werd als puppy gevonden voor het huis van een politicus in het centrum van Amfissa. Hij werd naar het asiel gebracht, maar had het geluk dat hij de volgende dag geadopteerd werd. De nieuwe eigenaar wilde de puppy echter vastgeketend houden, omdat Sifis wilde rennen en spelen, wat Vasiliki, onze vrijwilliger, ertoe aanzette de puppy terug te brengen naar het asiel. Zij is degene die hem deze speciale naam heeft gegeven. Er is in al die jaren geen andere Sifis geweest, omdat dit een naam is van het eiland Kreta, heel ver van Amfissa.

Sindsdien heeft de puppy daar de afgelopen tien jaar gewoond, of misschien moet ik zeggen: ‘daarbuiten’. Sifis is een van degenen die oud zijn geworden zonder te weten waarom ze daar waren. We weten dat hij tien is, misschien negen, niet ouder, want in zijn oude gezondheidsboek staat een stempel van zijn eerste vaccin.

Hij is nog steeds een puppy van tien jaar oud, want hij heeft nog een leven te leven.

Het verhaal van Sifis is zowel ontroerend als bedroevend. Het is hartverwarmend dat hij zijn eigen tuin en een hondenhok heeft, wat hem een zekere mate van comfort biedt. De eenzaamheid die hij de afgelopen tien jaar ervaart, gekenmerkt door de eentonigheid van zijn dagen, zijn ochtenden en avonden, zijn donkere Kerstmis, is echter zeker een aangrijpend aspect van zijn leven. Het feit dat Sifis bezoekers probeert te bereiken, onderstreept zijn verlangen naar gezelschap en verbinding. Het is duidelijk dat hij naar interactie verlangt, en hij verlangt zeker naar een liefdevol huis en gezin. Arnolda Westerduin biedt geweldige hulp aan het asiel en haar bewoners, waaronder Sifis. Sindsdien is er een bepaald aantal bezoekers en dit zou de pogingen van Sifis om verbinding te maken nog belangrijker kunnen maken.

De tralies en Sifis worden één terwijl hij zijn lichaam ertegenaan drukt, op zoek naar verbinding met de wereld daarbuiten, op zoek naar de aanraking van andere honden of van de weinige bezoekers. Sifis had niet meer twee foto's in zijn map; het waren Tamara en Rosemarie die geraakt werden door Sifis en zijn nietszeggende verhaal of zijn levenloze leven. Te midden van de zwerfdieren in het asiel bevinden zich de gelukkigen, gestationeerd in de “voor-achter” kennels, zichtbaar voor iedereen. Wat grappig, “voorkant achter”, want daarachter zijn ook achterkennels. De onzichtbare, zoals Sifis, liggen in de schaduw aan de achterkant en ontsnappen aan de aandacht van iedereen.

Laten we hem de kans bieden om te leven, misschien in uw achtertuin, misschien in uw tuin, beschermd en veilig. Laten we hem een kans geven om de lente en de bloemen te ervaren, want daar is niets in kleur, alleen het grijze cement, de donkere nachten en de diepe eenzaamheid. Het nieuwe rode speeltje van Konstantina brengt hem in verwarring. Laten we hem NIET uit onze gedachten wissen zoals hij is gezien door Tamara en Rosemarie, door ons, we hebben zijn aanwezigheid erkend, hij blijft daar, wachtend op een nieuwe grijze winter, voor niets. Laat hem de zee zien zoals zijn naam verbonden is met het water, met Kreta.

Heb je interesse in Sifis of denk je eraan een hond te adopteren stuur dan een mail naar

info@dogrescuegreece.nl

Met een gebroken hart en een adoptiehond aan hun zijde...

Met een gebroken hart en een adoptiehond aan hun zijde vertrokken Tamara Tol en Rosemarie Schilder afgelopen week uit het Griekse Amfissa. Wat begon als een weekje vrijwilligerswerk bij Dog Rescue Greece groeide uit tot een levensveranderende ervaring. Tamara is inmiddels beschermvrouw van het opvangcentrum voor viervoeters zonder perspectief, gerund door de Nederlandse Arnolda. ,,Puppy’s zonder moeder, dobberend tot hun buik in het water, honden die al jarenlang uitzichtloos achter tralies zitten,” somt Tamara op, terwijl ze een blik werpt op de schuwe hond achter haar. ,,Ik heb er één kunnen redden, maar ik had niets liever gewild dan ze alle 250 een nieuw, veilig thuis te bieden.”

Eén hond liet bijzonder diepe sporen na bij Tamara en Rosemarie. ,,Dat arme dier houdt me wakker sinds het eerste moment dat ik hem zag”, zegt Rosemarie geëmotioneerd. ,,Tien jaar lang heeft hij achter tralies doorgebracht, zonder beschutting. Hij heeft niemand kwaad gedaan. Alleen pech dat er geen betere plek voor hem is.” Rosemarie blikt terug op haar ontmoeting met de hond. ,,Toen hij ons zag naderen, stond hij kwispelend op, probeerde wanhopig zijn kop door het hekwerk te duwen zodat we hem konden aaien. Mijn hart brak...” 

Verder lezen? Het hele artikel in de Nieuw-Volendam vindt u [hier]

En bekijk vooral ook deze prachtige film, 

waarin Arnolda wordt geïnterviewd 

en vertelt over haar levenswerk en de situatie in Amfissa: 

Wilt u ook meedoen aan de actie van Tamara en Rosemarie? 

Klik op de afbeelding:

Dierendag 2023 - Volendam zet zich in voor Dog Rescue Greece

Ongetwijfeld heeft u gelezen door welk een verschrikkelijk 

natuurgeweld Griekenland getroffen is. 

Om de honden te helpen hebben onze beschermvrouwe en zangeres Tamara Tol, 

samen met haar vriendin en zangeres Rosemarie Schilder uit Volendam, 

een grote actie opgezet. 

Het doel is zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de bouw van goede kennels, 

en de aanschaf van hondenhuizen in de kennels.

Zodat de honden de komende herfst en winter droog en warm 

door kunnen komen, kunnen overleven.

In de video van Arnolda op hun pagina is te zien 

hoe hard er al gewerkt wordt. 

Klik op onderstaande foto om bij de actie te komen en doe mee! 

Niet alleen Volendam, maar heel Nederland doet mee. 

U toch ook? 

Arnolda's Dagboek - Bouwupdate 27 september 2022 - De daken zitten er op!

Arnolda's Dagboek

De daken zitten er op, en wat zijn we dankbaar voor alle donaties! 

Zie hier het resultaat in deze video: 

Helaas hebben we nog niet het volledig benodigde bedrag bij elkaar kunnen krijgen. 

Maar we konden niet langer wachten; 

ook hier in Griekenland wordt het kouder en natter. 

En dan liggen virussen en ziektes op de loer... 😢

Aan iedereen die nu al heeft geholpen, zeggen we: 

Heel veel dank! Efcharisto polí! 

Wilt u ons verder (blijven) helpen, 

zodat we de rekening van de smid volledig kunnen betalen?

Er lopen al diverse acties (kijk eens hier bijvoorbeeld), 

er zijn zoveel mogelijkheden om te helpen! 

Vragen, ideeën? - stuur even een email: 

info@dogrescuegreece.nl

Doneren kan (ook) rechtstreeks op bankrekeningnummer: 

NL91 INGB 0007 3157 71

t.n.v.

Stichting Dog Rescue Greece

Of geef me een "tikkie" > klik [HIER]

En lees vooral nog even verder: 

Nu hoop ik natuurlijk dat zoveel mogelijk hondjes hier voor de winter weg kunnen. 

Dat al deze lieverds een mooi plekje vinden in Nederland en dat ze nooit meer buiten hoeven te slapen maar altijd in een zachte en warme mand kunnen liggen. 

Deze lieverds wachten op adoptie, geef ze een kans!

(klik op de foto's)

Namens de honden: 

Hartelijk dank voor uw ondersteuning! 

❣️

Arnolda Westerduin

Griekenland

Statiegeld Actie

 

Doe mee met de landelijke flessen-actie!

♻️ Verzamel lege flessen ♻️

✳️ Lever ze in ✳️

❇️ Ga naar de kassa en ontvang het statiegeld ❇️

✅ Klik dan op [DEZE LINK] of op 1 van de afbeeldingen in dit bericht

en doneer het statiegeld ✅

❤️ Red met uw statiegeld hondenlevens! ❤️

Arnolda's Dagboek - Vrijdag 12 november 2021

Arnolda's Dagboek

Vrijdag 12 november 2021

Nu even tijd om weer wat bij te “kletsen”..... want wat is het druk. We zijn officieel bevoegd om in onze omgeving honden te verzorgen, voeden, mee naar huis en de dierenarts te nemen en op te vangen.

Nou dat hebben we geweten! Of de mensen het ruiken. Binnen no time zat de opvang vol. Ca. 40 honden hebben er hun onderdak gevonden. Drie volwassenen en de rest jonge hond of pup. Het grootste deel van de roedel leeft los op het grondstuk wat we hebben moeten huren. Zes kennels zijn er gebouwd waar we honden in op kunnen vangen die aan moeten sterken of eerst gezond moeten worden alvorens zij los mogen rondlopen. Deze film laat zien hoe het er uitziet:

Zes kleine puppy’s hebben we met de vangkooi van een lunapark gehaald. De eigenaar van het park zocht contact met ons nadat iemand de pups onder botsauto’s attractie had gedumpt. Nog geen kilo zwaar, jong, bang en razendsnel. Met de hand vangen was geen optie. Dus thuis de vangkooi gehaald en naar de grill om een zak gyros te bietsen. Met een half uurtje zaten de 6 pups in de kooi en konden we naar de opvang. Daar sterken zij nu aan en worden behandeld tegen de parasieten en krijgen hun vaccinaties. 

In onze buurt is een oude vervallen camping waar veel honden leven en soms gevoerd worden. Al vrij snel nadat we hier kwamen wonen had ik deze plek ontdekt maar ik kon er niet achter komen wie verantwoordelijk was voor deze honden. De man die de honden voert en in de gaten houdt is voorzitter van de dierenwelzijnsorganisatie van het naburige dorp. Hij wilde maar wat graag hulp. Gouden bergen kunnen we niet beloven omdat het altijd draait om geld. Wonnen we de loterij, dan was het zo opgelost maar we moeten het doen met wat we hebben en krijgen.

Dus van de camping hebben we drie teefjes naar de opvang gebracht. Jonge honden waarvan wij denken dat ze zeker een kans maken op een nieuw leven in Nederland. Laura, Flora en Louiza. De eerste twee hebben we laten steriliseren. Louiza was dat al.

Sterilisatie Laura

Sterilisatie Flora

Laura is een geweldig lieve hond. Ze zorgt voor de puppy’s, speelt met ze maar leert ze ook dat ze niet over hun grenzen mogen gaan. Als we in de opvang komen staat Laura vooraan om ons te begroeten. Hier is een filmpje van Laura: 

Flora is prachtig. De dierenarts schat haar op een leeftijd van 10 maanden. Ze is nog wat onzeker. Flora geniet van kuilen graven en lekker beschut liggen. Louiza is een pretletter. Ze lacht naar ons en heeft ook haar draai gevonden in de roedel.

Op de camping had ik eerder al een hond gespot met een groot wit uitpuilend oog. Nu we de voorzitter kenden van de dierenwelzijnsorganisatie kon ik eindelijk vragen waarom er niets aan het oog was/werd gedaan. Het bekende en te verwachten antwoord: geen geld. Maar dit kan niet. Deze hond heeft al te lang pijn moeten lijden. Dus geld bij elkaar geschraapt en afspraak gepland bij de dierenarts.

Afgelopen week is King, zoals we hem hebben genoemd, geopereerd. Zijn oog moest verwijderd worden. De druk is nu van zijn zenuwen af en hopelijk geneest het goed. Hij is bij ons thuis in opvang omdat hij medicatie moet hebben. We hebben een heerlijk bed voor hem gemaakt en hij is er met geen mogelijkheid af te krijgen. Zijn staart kwispelt als ik bij hem kom en gulzig eet hij zijn maaltijden. Hij voelt zich echt een King.

Naast King zou er die dag ook nog een teefje gesteriliseerd worden. De voorzitter had hierom gevraagd. Ik kende het teefje niet maar ik was bij de dierenarts toen beide gebracht zouden worden. Ze waren al twee uur later dan afgesproken en toen ze kwamen snapte ik waarom. Aan een vangstok kronkelde de teef. Twee mannen zijn urenlang achter haar aan gerend en hebben haar geprobeerd te vangen. De sedatie die ze had gehad, deed niets door de adrenaline. Ze probeerde met alle macht los te komen uit de vangstok en was vreselijk kwaad. Ze had zichzelf verwond en bovenal zag ik dat ze in een ver stadium drachtig was. Haar pups zou zij één dezer komende dagen moeten baren. 

Noem me maar dom, een uilskuiken, het maakt me niet uit. Ik kan het gewoon niet. Een moeder die al zo ver drachtig is ga ik niet, kán ik niet opzettelijk haar pups laten aborteren.

Ik weet het; het heeft met mijzelf te maken, met mijn verleden, met het overlijden van mijn 

5-jarige dochter en vorig jaar het overlijden van mijn kleindochter.  

Steriliseren prima. Ben ik een voorstander van. Pups aborteren vlak voor de geboorte, ik kan het niet.

Dus moederhond mee naar huis. De puppy opvang is in orde gemaakt. Werpkist met rode lamp staat klaar. Moederhond heeft de naam Kim gekregen. In het begin gromde ze nog en mocht ik niet bij haar in de buurt komen. Vanmiddag nam ze een heel lekker stukje vis van mij aan. Het komt wel goed denk ik. Vannacht heeft ze voor het eerst ontspannen in de werpkist geslapen onder de warmtelamp. Ze krijgt hoogwaardige voeding en vitamines. Nu hopen dat alles goed gaat en zij in alle rust haar pups op de wereld kan zetten.

Kim is vernoemd naar de hond van een hele lieve vriendin die hier de afgelopen week was om mee te helpen. Wat heeft zij gebikkeld. Ik denk dat ze geen poep meer kan zien. Genoten heeft ze van alle honden in de opvang. Het is fantastisch als mensen willen komen om de honden te verzorgen en samen met ons een gezellige tijd te hebben. Dank lieve vriendin dat je er weer was. 

Arnolda - Agios Konstantinos

Dog Rescue Greece

P.s. We hebben heel veel video's gemaakt. Enkele plaats ik hier onder in mijn dagboek. 

Alle andere video's vindt u op het YouTube-kanaal van Dog Rescue Greece. 

*Dierenliefde kent geen grenzen*

 

Dog Rescue Greece is een door de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland erkende organisatie (UBN 6798725)

Dog Rescue Greece is erkend door de Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (EG 310381)

Dog Rescue Greece beschikt over een NVWA-transportvergunning onder nummer 322520

Dog Rescue Greece staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel (KvK 55015964)

Dog Rescue Greece is een ANBI geregistreerde stichting (RSIN 851530175)