Het korte verhaal van Sifis in de schaduw achterin
Met een gebroken hart en een adoptiehond aan hun zijde vertrokken Tamara Tol en Rosemarie Schilder afgelopen week uit het Griekse Amfissa. Wat begon als een weekje vrijwilligerswerk bij Dog Rescue Greece groeide uit tot een levensveranderende ervaring. Tamara is inmiddels beschermvrouw van het opvangcentrum voor viervoeters zonder perspectief, gerund door de Nederlandse Arnolda. ,,Puppy’s zonder moeder, dobberend tot hun buik in het water, honden die al jarenlang uitzichtloos achter tralies zitten,” somt Tamara op, terwijl ze een blik werpt op de schuwe hond achter haar. ,,Ik heb er één kunnen redden, maar ik had niets liever gewild dan ze alle 250 een nieuw, veilig thuis te bieden.”
Eén hond liet bijzonder diepe sporen na bij Tamara en Rosemarie. ,,Dat arme dier houdt me wakker sinds het eerste moment dat ik hem zag”, zegt Rosemarie geëmotioneerd. ,,Tien jaar lang heeft hij achter tralies doorgebracht, zonder beschutting. Hij heeft niemand kwaad gedaan. Alleen pech dat er geen betere plek voor hem is.” Rosemarie blikt terug op haar ontmoeting met de hond. ,,Toen hij ons zag naderen, stond hij kwispelend op, probeerde wanhopig zijn kop door het hekwerk te duwen zodat we hem konden aaien. Mijn hart brak...”
Verder lezen? Het hele artikel in de Nieuw-Volendam vindt u [hier]
En bekijk vooral ook deze prachtige film,
waarin Arnolda wordt geïnterviewd
en vertelt over haar levenswerk en de situatie in Amfissa:
 |
| Arnolda's Dagboek |
 |
Zacharias - mei 2023 |
Dierendag 2023
Update 13 oktober:
Klik op onderstaande foto om bij de actie te komen en doe mee!
Niet alleen Volendam, maar heel Nederland doet mee.
U toch ook?
 |
| Arnolda's Dagboek |
Vanmorgen bij de shelter lag er een dode hond aan de kant van de weg.
Het bleek een teefje te zijn dat enkele weken geleden drachtig was geweest.
Toen Stephanie enige tijd geleden hier was, hebben we haar geprobeerd te vangen met een vangkooi. Iedere dag hebben we voer voor haar neergezet zodat ze haar pups kon voeden.
Helaas was ze niet benaderbaar en sloeg het noodlot nu toe.
Ze is aangereden en ik heb haar van de weg gehaald. Maar waar waren haar pups?
Vanmorgen met de twee stagiaires gezocht zonder resultaat.
Tot ik me vanavond herinnerde dat toen ik dinsdagavond bij de dierenarts was, er een man was die zei dat hij pups had gezien in de buurt van de shelter.
Konstantina heeft vanavond Asimakis de dierenarts gebeld. Hij kon zich niet herinneren wie de man was, maar heeft de camerabeelden van die avond terug gekeken.
Hij herkende de man en die hebben ze toen gebeld. Hij heeft uitgelegd waar hij de pups had gezien. En om 21.00 uur heb ik Yasmine, de stagiaire opgehaald en samen zijn we over een landweg door olijvenboomgaarden gereden, richting afwateringskanaal. (waar het water nu hard stroomt door de zware regenval). En daar zaten ze onder een plaat hout. Nat en koud, mager. Eentje al overleden.
Twee reutjes en drie teefjes. De ribbetjes steken door hun vel.
Mee naar huis. Eerst wat vlees en warme puppymelk. Daarna ontworming.
En zometeen een warme kruik erbij. Slapen en bijtanken. Laten we hopen dat ze er door komen.
 |
| Arnolda's Dagboek |
En dus zijn we de volgende dag de bergen in gegaan. Slechte wegen, hitte, geen vangrails, verlaten gebied. Een dumpplaats voor honden...
Bij de bron aangekomen hebben we intensief gezocht en geroepen.
Net toen we het op wilden geven en weg wilden gaan, verscheen er boven aan de weg een hondje!
Ze bekeek ons vanuit de verte en het duurde enige tijd voordat ze langzaam en aarzelend enkele stapjes in onze richting durfde te zetten. Maar toen Stephanie op de weg ging zitten en haar zachtjes riep, zette ze ineens de spurt er in! Ze liep rechtstreeks in de armen van Stephanie, ze wist het; ze wist dat we er waren om haar te redden en gaf zich helemaal aan ons over. Wat een emoties, niet na te vertellen!
Ze bleek onder de vlooien te zitten en had, wat ons meer zorgen baarde; dikke tepels vol met melk.
Een moederhond zal haar welpjes nooit in de steek laten, hetgeen de dierenarts ons later ook bevestigde. We moeten er dus helaas van uitgaan dat haar pupjes niet meer in leven zijn. Anders was ze nooit naar ons toegekomen, maar had ze óns náár haar pupjes geleid.
Het is hartverscheurend te weten dat haar pupjes waarschijnlijk een prooi geweest zijn voor wilde dieren in dat onherbergzame gebied. Alwaar Mandy zal zijn gedumpt, toen bleek dat ze drachtig was...
We hebben haar in de auto getild en mee naar huis genomen.
Thuisgekomen hebben we haar in bad gedaan, alle vlooien en teken verwijderd, enorme klitten met distels uit haar vacht geknipt en vertroeteld. Ze genóót en liet alles toe.
Daarna zijn we naar de dierenarts gereden. Bloedtesten wezen uit dat ze gezond is, en de dierenarts heeft haar gechipt en gevaccineerd.
En dáárna... samen gyros eten in het restaurant, en wat genoot ze!
Wij denken dat de lach op haar snuitje alleszeggend is:
's Nachts heeft ze bij Stephanie op de kamer als een roosje geslapen, ze was óp.
De volgende ochtend zocht ze de 14 pups op die ik een dag of tien geleden, bij 45 graden Celsius, heb gered in een dorp in de omgeving. (zie de berichten op onze Facebook-pagina)
Ze ging, in eerste instantie, alleen maar bij ze liggen. Maar toen ik 's middags thuiskwam kon ik mijn ogen niet geloven. De pups verdrongen zich om haar, om bij haar te mogen drinken. Hoe schitterend is dit?!
Te weten dat er nog zo ontzettend veel hondjes zoals Mandy zijn, is bijna ondragelijk. Maar als ik Mandy en de pupjes zo gelukkig zie, geeft me dat energie, hoop en kracht om door te gaan. Met de onontbeerlijke hulp van vele lieve mensen, die ik zeer dankbaar ben, lukt dat.
 |
| Arnolda's Dagboek |
 |
| Arnolda's Dagboek |
 |
| Arnolda's Dagboek |
 |
| Arnolda's Dagboek |
In de heuvels in een verlaten gebied beviel een prachtige moeder van 8 welpjes.
In deze video is te zien hoe we ze vonden en meenamen naar de shelter.
Mama is ons dankbaar, haar pupjes zijn gered
en we zullen er alles aan doen om ze gezond te laten opgroeien.
 |
| Arnolda's Dagboek |
