Vanmorgen bij de shelter lag er een dode hond aan de kant van de weg.
Het bleek een teefje te zijn dat enkele weken geleden drachtig was geweest.
Toen Stephanie enige tijd geleden hier was, hebben we haar geprobeerd te vangen met een vangkooi. Iedere dag hebben we voer voor haar neergezet zodat ze haar pups kon voeden.
Helaas was ze niet benaderbaar en sloeg het noodlot nu toe.
Ze is aangereden en ik heb haar van de weg gehaald. Maar waar waren haar pups?
Vanmorgen met de twee stagiaires gezocht zonder resultaat.
Tot ik me vanavond herinnerde dat toen ik dinsdagavond bij de dierenarts was, er een man was die zei dat hij pups had gezien in de buurt van de shelter.
Konstantina heeft vanavond Asimakis de dierenarts gebeld. Hij kon zich niet herinneren wie de man was, maar heeft de camerabeelden van die avond terug gekeken.
Hij herkende de man en die hebben ze toen gebeld. Hij heeft uitgelegd waar hij de pups had gezien. En om 21.00 uur heb ik Yasmine, de stagiaire opgehaald en samen zijn we over een landweg door olijvenboomgaarden gereden, richting afwateringskanaal. (waar het water nu hard stroomt door de zware regenval). En daar zaten ze onder een plaat hout. Nat en koud, mager. Eentje al overleden.
Twee reutjes en drie teefjes. De ribbetjes steken door hun vel.
Mee naar huis. Eerst wat vlees en warme puppymelk. Daarna ontworming.
En zometeen een warme kruik erbij. Slapen en bijtanken. Laten we hopen dat ze er door komen.
Dit kleine manneke was gedumpt heel hoog in de bergen, bij een waterbron. De schaapherder die daar altijd zijn tanks vult werd gealarmeerd door zijn gehuil, nam hem mee en bracht hem naar mij.
Maar hij vertelde dat er ook nog een teefje op dezelfde plek rondzwierf!
En dus zijn we de volgende dag de bergen in gegaan. Slechte wegen, hitte, geen vangrails, verlaten gebied. Een dumpplaats voor honden...
Bij de bron aangekomen hebben we intensief gezocht en geroepen.
Net toen we het op wilden geven en weg wilden gaan, verscheen er boven aan de weg een hondje!
Ze bekeek ons vanuit de verte en het duurde enige tijd voordat ze langzaam en aarzelend enkele stapjes in onze richting durfde te zetten. Maar toen Stephanie op de weg ging zitten en haar zachtjes riep, zette ze ineens de spurt er in! Ze liep rechtstreeks in de armen van Stephanie, ze wist het; ze wist dat we er waren om haar te redden en gaf zich helemaal aan ons over. Wat een emoties, niet na te vertellen!
Ze bleek onder de vlooien te zitten en had, wat ons meer zorgen baarde; dikke tepels vol met melk.
Een moederhond zal haar welpjes nooit in de steek laten, hetgeen de dierenarts ons later ook bevestigde. We moeten er dus helaas van uitgaan dat haar pupjes niet meer in leven zijn. Anders was ze nooit naar ons toegekomen, maar had ze óns náár haar pupjes geleid.
Het is hartverscheurend te weten dat haar pupjes waarschijnlijk een prooi geweest zijn voor wilde dieren in dat onherbergzame gebied. Alwaar Mandy zal zijn gedumpt, toen bleek dat ze drachtig was...
We hebben haar in de auto getild en mee naar huis genomen.
Thuisgekomen hebben we haar in bad gedaan, alle vlooien en teken verwijderd, enorme klitten met distels uit haar vacht geknipt en vertroeteld. Ze genóót en liet alles toe.
Daarna zijn we naar de dierenarts gereden. Bloedtesten wezen uit dat ze gezond is, en de dierenarts heeft haar gechipt en gevaccineerd.
En dáárna... samen gyros eten in het restaurant, en wat genoot ze!
Wij denken dat de lach op haar snuitje alleszeggend is:
's Nachts heeft ze bij Stephanie op de kamer als een roosje geslapen, ze was óp.
De volgende ochtend zocht ze de 14 pups op die ik een dag of tien geleden, bij 45 graden Celsius, heb gered in een dorp in de omgeving. (zie de berichten op onze Facebook-pagina)
Ze ging, in eerste instantie, alleen maar bij ze liggen. Maar toen ik 's middags thuiskwam kon ik mijn ogen niet geloven. De pups verdrongen zich om haar, om bij haar te mogen drinken. Hoe schitterend is dit?!
Te weten dat er nog zo ontzettend veel hondjes zoals Mandy zijn, is bijna ondragelijk. Maar als ik Mandy en de pupjes zo gelukkig zie, geeft me dat energie, hoop en kracht om door te gaan. Met de onontbeerlijke hulp van vele lieve mensen, die ik zeer dankbaar ben, lukt dat.
Lasi werd 2 maanden geleden gevonden in een hoekje van een donker hok in een buitengebied. Ze had een kankergezwel ter grootte van een rugby-bal in haar buik.
We hebben haar weten te bevrijden en hebben het kankergezwel operatief laten verwijderen.
Echter; tot ons grote verdriet bleek onlangs dat de kanker teruggekomen was; aan haar rechterflank was weer een groot gezwel te zien en voelen. De dierenarts heeft het deze week operatief verwijderd en nu is te hopen dat het de laatste keer is geweest. Lasi is al wel op leeftijd maar ook zij verdient het om goed verzorgd te worden en niet te hoeven lijden. We hebben besloten dat, mocht de kanker nu weer terugkomen, we gaan voor kwaliteit van het leven en dan geen ingrepen meer te zullen gaan doen. Lasi verblijft nu bij mij thuis om aan te sterken en extra zorg te krijgen.
Het duurde een poos voordat ik je eindelijk van de straat kon halen, maar vandaag is het me gelukt.
Bijna dagelijks zag ik je op straat rondscharrelen bij mij in het dorp, zoekend naar eten en niet benaderbaar. Het is geen vraag of je ziek bent. Je zit onder de teken, hebt bijna geen vacht meer, schilfers, kapotte en ontstoken ogen en je oor bloedt. Maar vanavond stond je ineens midden op de weg toen ik naar huis reed. Ik gaf je voer en je liet me een lijn om je nek doen. Gewillig liep je mee naar de auto en alsof je het wist sprong je in de hondenkooi achterin. De dierenarts was open voor zijn avondspreekuur en heeft gelijk bloed afgenomen.
Je hebt Leishmania en beginnende Ehrlichea en je lymfeklieren zijn zo groot als een citroen.
Tegen de teken ben je behandeld en morgen leven ze niet meer. De komende dagen zullen ze van je huid afvallen.
Uit de bloedtest blijkt dat je nieren en leverwaardes boven verwachting goed zijn.
Stap voor stap gaan we je behandelen. Eerst een week antibiotica. Daarna gaan we de Leishmania behandelen. Een maand lang krijg je Milteforan. Mineralen en vitamines ga je ook dagelijks krijgen. Er zijn kansen, en die pakken we!
21 april 2023 was de grote dag; toen vertrok ik samen met Stephanos en maar liefst 22 honden naar Nederland. Het was een lange, maar mooie reis en de aankomst... die was fantastisch!
In Culemborg, bij Hondenauto stond de koffie klaar, werd er vol spanning naar ons uitgekeken door de adoptanten en ons team, en was er bij iedereen de ontlading van alle spanningen van de zeer intensieve maanden van voorbereiding en de lange reis van Griekenland naar Nederland.
Eindelijk konden de hondjes aan hun gelukkige leven in Nederland beginnen.
Omdat beelden meer zeggen dan 1000 woorden: Bekijk vooral de video en geniet mee!
Heel veel dank aan Rob en Dominique van HONDENAUTO voor al hun werk, de hartelijke ontvangst, het ter beschikking stellen van hun hal en WINKEL (met heel veel lekkers voor de hondjes) de lekkere koffie 😊 kortom; al hun inzet. ❤️
Tot ons grote verdriet hebben we Valentino niet kunnen redden.
1 maart 2023 is hij overleden en heeft hij een plekje in de hondenhemel gekregen.
Veel mensen kennen zijn verhaal al door onze publicaties over Valentino op Social Media.
Voor degenen die zijn verhaal nog niet kennen en nog niet weten wat zijn overlijden heeft teweeggebracht schrijven wij zijn verhaal hier, alsnog, op onze weblog.
Na zijn overlijden hebben de Griekse vrijwilligers van de gemeentelijke shelter
én de lokale autoriteiten ingezien dat het zo écht niet langer kan.
Dat dit nooit meer mag gebeuren!
Dat het echt de allerhoogste tijd is voor grote veranderingen en verbeteringen.
Samen met de Britse organisatie GAR (Greek Animal Rescue), met wie wij ook samenwerkten bij de medische hulp aan Valentino, wordt er hard gewerkt.
Maar eerst een terugblik:
We schrijven: eind februari 2023. (onze noodkreet op Geef.nl - met updates)
Door een aanval van andere honden werd zijn lichaam op vele plekken ernstig opengereten. De eerste hulp die hij een week geleden kreeg bleek helaas niet afdoende. Zijn verwondingen heelden niet, raakten ontstoken en zijn toestand werd alleen maar slechter. Zijn verzorgers, de vrijwilligers van de gemeentelijke shelter hebben dit niet opgemerkt en aangekaart waardoor Valentino zeer ernstig heeft geleden. Samen met de vrijwilligers van Greek Animal Rescue is hij gisteren naar onze eigen dierenarts gebracht. Waar nu uit alle macht wordt geprobeerd hem te redden. Als u de beelden ziet (aan kunt zien) zult u begrijpen dat er veel en kostbare behandelingen nodig zijn. Samen met Greek Animal Rescue (GAR) zetten wij alles op alles om hem te redden. Valentino verdient het als geen ander. Helpt u mee hem te helpen? Alle (kleine) beetjes helpen. Dank u wel! Voor wie alle foto's wil (en kan) zien, is HIER het foto-album van Valentino.
Eind januari schreef ik nog opgetogen over de levering van de eerste hondenhuizen.
Helaas sloeg snel daarna het noodlot toe. Genadeloos. Het Parvo virus maakte een heleboel hondjes zeer ernstig ziek. Zestien pupjes zijn overleden. Enkele hondjes waren al geadopteerd, hun vlucht was geboekt en in Nederland wachtten de adoptanten op hun komst zodat ze zouden kunnen beginnen aan een gelukkig leven. Voor iedereen was het hartverscheurend.
Voor alle hondjes heb ik dag en nacht gevochten. Enkele weken ben ik bijna 24/7 op de been geweest. Heel veel hondjes zijn opgenomen geweest bij twee dierenartsen. Elke dag reed ik vele kilometers en rende ik van hot naar haar. Het waren afschuwelijke weken. Voor sommige pupjes mocht de intensieve medische zorg niet baten. Wat een verdriet! Het was niet bij te benen. Lichamelijk, maar zeker ook geestelijk niet.
Het is zo hartverscheurend om die lieverds, die ik net had gered, zo te zien lijden.
De mensen die ons volgen op Social Media hebben de film al gezien. Voor de nieuwsbrief-lezers plaats ik 'm hier nog even:
Tijdens die afschuwelijke periode ging natuurlijk ook het "gewone werk" door. Alle andere honden dagelijks verzorgen, de adopties en reizen van de gezonde, reeds geadopteerde honden regelen, naar Athene Airport rijden (drie uur heen, drie uur terug, en 1 keer zelfs een rit van 5 uur vanwege sneeuwstormen...), poetsen poetsen, poetsen - ontsmetten om nieuwe uitbraken te voorkomen, voeren, en niet te vergeten... poep scheppen, elke dag weer. Emails, Whats-App berichten, Messenger, telefoontjes beantwoorden. Geen moment rust, geen moment. Soms ging de telefoon nog 's avonds heel laat, werd ik gebeld voor hulpvragen van adoptanten uit Nederland. Vaak had men er geen weet van, en soms zelfs geen begrip voor mijn extreem moeilijke situatie. Dat is hard, aan alle kanten, heel hard.
En of het nog allemaal niet genoeg was, kreeg Felix (als laatste nog hier van dit nestje) ook nog eens een botbreuk en moest hij geopereerd worden:
Na weken van gekmakende zorgen lijkt de zon nu weer door te breken. Gelukkig gaat het steeds beter en mag ik elke dag wel een genezen pupje mee naar huis nemen. Al die tijd heb ik mij verzekerd geweten van de hulp en ondersteuning van mijn team in Nederland. En heel veel lieve mensen die er via Social Media (met name Facebook) al van hadden gehoord. En ons zoveel mogelijk ondersteunden en dat blijven doen. Met lieve woorden, maar ook financieel. Gelukkig maar, want toen de dierenarts mij de (voorlopige) rekening gaf... En er komen er dus nog meer...
Maar vandaag, vandaag scheen de zon weer, letterlijk en figuurlijk. Want als je op deze manier wordt begroet als je thuiskomt, dan verdwijnen je zorgen toch even als sneeuw voor de zon!
Op de beelden ziet u, onder andere: Marley, Beer, Bram en Paultje. Loopt u met me mee?
Aan iedereen die, op welke wijze dan ook, geholpen heeft en ook aan iedereen die ons nu en in de toekomst ondersteunt: Heel veel dank! Ik kan het niet alleen....
Lieve groet,
Arnolda Westerduin
Amfissa, Griekenland
Klik op het logo en help alstublieft. Dank u wel - Efcharisto polí
