Na het trauma dat Louiza opliep tijdens een vechtpartij, gevolgd door een operatie en een lange revalidatie, duurde het maanden – zelfs jaren – voordat ze weer mensen durfde te vertrouwen. Ze trok zich terug, keek de kat uit de boom, en bouwde langzaam, héél langzaam, weer een beetje zekerheid op.
Inmiddels zijn we zes jaar verder. En wat is ze veranderd. Louiza kan boven verwachting goed rennen. Haar poot is volledig hersteld, maar wat nog veel belangrijker is: ze is weer hond. Een echte hond. Een blij ei. Een knuffelkont.
Ze houdt van gezelligheid en is het liefst bij de mensen. Haar vaste plek is op de bank, waar ze met een sierlijke zwaai van haar poot laat weten: hé jij daar, kom eens knuffelen. Onweerstaanbaar.
Buiten leeft ze zich uit. Rennen, snuffelen, speuren – Louiza is en blijft een jachthond in hart en nieren. De tuin? Die blijft keurig vrij van duiven en katten. Gelukkig horen die haar op tijd aankomen en weten ze dat het dan tijd is om te maken dat ze wegkomen.
Ook visite – zelfs onbekenden – worden begroet alsof ze oude vrienden zijn. Haar staart zwiept, haar ogen stralen. Ze is zó vrolijk, zó open. Louiza is niet alleen hersteld – ze is opgebloeid.
Van overleven naar voluit leven. Wat een hond. Wat een leven.
