Hartverscheurend, onbegrijpelijk, wreed, crimineel...
Het is gewoon niet te bevatten, hoe kan iemand dít doen?
Een nestje pupjes in een zak knopen en weggooien in de bosjes...
Een medewerker van de gemeente ontdekte ze, hoorde hun gepiep en geschreeuw en sloeg alarm.
Zeven pupjes, baby's, zwaar onderkoeld, diepe ellende, ernstig lijden... Maar zeker ook voor de arme mama van dit nestje. Welk lot zou haar beschoren zijn? Is ze vermoord? Of leeft ze nog en heeft ze nu geen baby's meer om ze haar melk te geven?
Arnolda heeft alles op alles gezet. Geprobeerd ze te laten voeden door Alana. Deze lieve moederhond zou misschien melk voor ze hebben. Maar dat had ze niet. En dus probeerde Arnolda ze te redden met flesjes melk. En warmte.
Hun lijden was onmetelijk, hun piepen, huilen en schreeuwen ondraaglijk...
Alana houdt de wacht bij de laatste twee, continue. Ze waakt, weet, voelt...
Het is er op of er onder, we leven tussen hoop en vrees...
